In talkshows heten kolonels en advocaten tegenwoordig gewoon Roger en Walter. IKEA nam destijds een voortrekkersrol in het schriftelijk communiceren met ‘je’ met haar klanten. Het was het begin van het opleuken van beleefdheidsvormen, met allerlei uitwassen als gevolg.

We houden alsmaar vaker van camouflagekeuken: halfkwalitatieve rommel, gepimpt met ranzige extravagantigheden.

Vergeet sociale media: de echte tiran is de WhatsApp-groep, dat eeuwigdurende overleg zonder agenda. Iedereen zegt ja, niemand grijpt in.

Een dwangneurotische loop- en wandeldrang treft de massa. Nochtans is trailrunnen of de Dodentocht niet voor iedereen weggelegd. Niet toevallig legde de eerste marathonloper ooit bij de finish het loodje.

Merkwaardig hoe we vrijwel alle diersoorten spontaan aaien, behalve de onze. Alsof we onze intuïtie kwijtraken: iedere aanraking wordt een avance gevonden en elke blik is geil.

Ik heb denk ik geen ‘genderknobbel’: ik vat het begrip genderfluïde simpelweg niet.

Bedrijven en apps strijden voortdurend om aandacht. Het resultaat is een onfraai toestandsbeeld: de student met de eeuwige koptelefoon.

Je vraagt je soms af of stadsontwerpers niet af en toe een flinke neut ophebben als ze hun plannen tekenen: “We maken een trottoir en zetten er in het midden bomen op.”

Blootstelling aan die nonsens van waarschuwende ‘onderzoeksjournalistiek’, zonder enig kader, maakt mij absoluut niet beter. Te veel, en ik word knettergek.

Voor ongeveer ieder leeg winkelpand komt er een junkfoodadres in de plaats. Het wordt mij steeds lastiger om eens géén snelle hap mee te pikken.

Jongens, ik ben aan de leesbril! Ik draag al een multifocale bril van 1500 euro, maar goed: het is nu eenmaal in. En ik zet hem òp mijn hoofd.

Euthanaseer u in stijl: boek een enkeltje in de Sarco™️, de Zelfmoordcapsule™️! Niet tevreden, geen weg terug.

Ook voor de stem van het volk is gerechtigheid een rekbaar begrip.

Hoera, ik ben trending! Ik ben namelijk een short king!

Ben ik een klunstenaar? Zo eentje die er nooit wat van bakt?

Op de kop twee weken geleden legde die notoire grappenmaker op zijn zesenvijftigste het loodje. Het was zijn slechtste mop ooit.

Het ligt in de aard van de westerse mens de toekomst somber in te zien. Er moet iets verbeteren, alleen weet hij niet wat.

20% van de westerse werknemers vindt zijn of haar job overbodig. Ze hebben het gevoel in een volstrekt nutteloze baan te zitten.

De meeste ingeweken Vlaamse Brusselaars blijven niet. Na enkele jaren trekken ze, zich leeggeprostitueerd, weer naar Vlaanderen.

Dolce far niente! Lui is het nieuwe druk, Niks is het nieuwe iets en Saai is het nieuwe sexy.

De Sapio-app is er voor de sapioseksueel: mensen met een seksuele voorkeur voor slimmerds. Interessant! Dat is wat anders dan weetjesmensen.

Aan het station hangt een nieuwe banner: Welcome to Leuven. I’m helemaal done met dat Engels!

Erbij willen zijn heeft een prijs. Patsers en pronkers jagen de tarieven omhoog. Het is steeds meer een zaak van wat de zot ervoor geeft.

Het draait vandaag allemaal om de beleving. Zo betalen we met plezier het dubbele voor ambachtelijk. Ook al is de kwaliteit niet eens goed.

Nu weer werd ons Jeroen ontnomen. Ze houden flink huis in het geboortejaar 1971, het jaar van het Varken en tevens het mijne.

Doe het hem maar na: jarenlang naar alles en iedereen je middelvinger opsteken en toch nog volk op je begrafenis trekken.

Het is welletjes geweest met al die meninkjes van mij.

Godzijdank hoefde ik als vader nooit naar een of andere sport van mijn dochters te gaan kijken.

Wat met de treurnis om een verloren huis, vol met herinneringen waar verder geen mens om geeft?

Het is zoveel handiger psychisch onwel zijn te vertalen in lichamelijke ongemakken. Supplementje nemen en klaar.

De oorlogsherinnering hip houden is belangrijk. Van Zijne Houten Klaas de Koning gaat het niet komen, van lelijke monumenten nog minder.

Ze vonden mekaar weer: Dirk De Wachter en Zwangere Guy. Ik tracht het te begrijpen: het is vast eclecticisme. Klinkt lekker duur.

Ik ga tegenwoordig weer baardloos door het leven. Ik begon me iets te veel op een verpleger te lijken.

Het is tenenkrullend hoe mensen met dementie nog al te vaak als kinderen worden behandeld.

Vandaag is werkelijk alles coachbaar. Zelfs, God beware mij, humor.

Op kerstmarkten gaan links en rechts hand in hand. Het is het feest van de vrede.

Doe wat het meest logische is wanneer je je eenzaam voelt: bel of zoek iemand op. Maar wie moet dat dan zijn? Daar knelt het schoentje.

Het is de pulp, de rommel, die aanzet tot nog meer scrollen, eten, sturen, delen. Maak het goed en die onzin stopt.

De popcultuur krijgt in deze stad geen plek. Of het moest om Sam Gooris gaan, tijdens de jaarmarkt, om er eens goed mee te lachen.

60% van de ziekenhuisbedden wordt bezet door mensen die er eigenlijk niet moeten liggen, met ziektes veroorzaakt door ongezond gedrag.

Mijn bescheiden overgewicht is vooral een probleem van anderen.

Soms daagt de idee om alles eens achter mij te laten. Ik doe het niet. Er zijn nog te veel mensen voor wie ik er af en toe ‘moet zijn'.

Sommige mensen raak je nooit meer kwijt, al zie je ze nog maar zelden.

We worden bang gemaakt voor AI. En doemdenkers laten zich opruien door dat wat AI precies kan: mensen op het verkeerde been zetten.

Mannen moeten tegenwoordig echt weer gaan leren wat man zijn is.

Ik probeer echt nu en dan wat in een winkel te kopen. Het is voorspelbaar: ik vind niet wat ik nodig heb en ga met rommel naar huis.

Ik krijg het tijdens de musicalrepetities flink voor mijn kiezen. De regisseur spaart mij bepaald niet.

Het zou een mooiere wereld zijn, zo zonder mannen die het uithangen.

Wat als plots blijkt dat je familie tijdens de oorlog ‘fout’ was?

We schijnen ons leven vooral te leven door erover te praten.