Er wordt in het geboortejaar 1971, het jaar van het Varken en niet onbelangrijk ook het mijne, flink huisgehouden. Na de Polle (zie eerder) werd ons nu ook Jeroen ontnomen.
Mijn vader wreef het mij al in. Ineens, tijdens een vakantie in Lermoos, in 1987. Ik geloof dat hij tijdens de bergwandelingen tegen enige onverwachte beperkingen aanliep: "Het is een onzekere tijd, Joost, zo tussen je vijftigste en je zestigste," hijgde hij, alsof hij wat voorvoelde. Geen jaar later, net geen vierenvijftig, viel hij dood. Jeroen trok het op een haar na tot drieënvijftig. Ik durf er onderhand geen geld meer op inzetten of ik 9 september, mijn verjaardag, haal. Als God het belieft.
Ik heb me altijd een beetje verbaasd over hoe men in de rooms-katholieke eucharstievieringen met uitgelatenheid over sterven spreekt. Ik ken wel wat family losers waarbij ik me vlot het jolijt van de achtergeblevenen na hun heengaan inbeeld. Maar dat is wellicht niet wat de kerk bedoelt. Hij of zij (van 'hen' is geen sprake) is in de Heer ontslapen of door God tot zich geroepen. Alsof dat het levensdoel is: in de oneindige liefde Gods opgenomen zien te raken. En nog: dat hij mag rusten in de vrede van Christus en mag delen in zijn eeuwig leven. Het doet vooral aan dat dit bestaan tot voorspel dient van iets verlossend. In de kerk gaat het om het leven na dit leven.
Hoe Jeroen precies naar de dood keek, in de zin van naar zijn eigen einde, weet ik niet. Het was niet dat hij niet met de dood bezig was. Sterfgevallen in intieme kring riepen telkens tamelijk lastige vragen op.
Hij was dus even oud als ik. Tot ergens in onze twintiger jaren woonden we naast elkaar. Hij was vaak bij ons. Tijdens de schoolvakanties, ’s namiddags, met periodes haast dagelijks, en dan at hij ’s avonds mee. Later, we hadden als een van de eersten een VHS-recorder in huis, keek hij elke zondagvoormiddag, na de mis, bij wijze van aperitief, met een 'Looza-fles', een uur of zo naar De collega’s. Hij was net als ik een ontzettend grote fan en werd het nooit beu. Hij was de enige met wie ik over mijn Collega's-verslaving kon praten.
Er zijn wat popsongs die voor altijd aan hem kleven: Casanova van Luv’ - de sloeber had smaak - (“Ooh ooh aah aah”) en The Boxer van Simon & Garfunkel (Lie-la-lie, Lie-la-lie-lie-lie-lie-lie) dat ik zelfs door hem leerde kennen. Zijn liefde voor K’s Choice deelde ik niet. Ik had snel door dat het bij hem om meer draaide dan de de muziek alleen: hij werd smoorverliefd op Sarah Bettens. Toen die in 1999 uit de kast kwam was dat voor Jeroen een opdoffer: hij moest zijn trouwplannen, de enige waar ik ooit weet van had, opbergen. (Hoe hij later nog reageerde op 'Sam' Bettens is me onduidelijk.)
Het zinde hem niet wanneer de dingen zulke onverwachte wendingen namen. Gemorrel aan de groepsdynamiek lag gevoelig: er kon altijd nog volk in zijn wereld bij, alleen het feit dat er nu en dan ook mensen wegvielen wist hij bepaald niet te waarderen. Met mijn echtscheiding was hij duidelijk niet opgezet. En toen de eerste overlijdens in de Bende van Holland zich voordeden, de groep gezinnen waarmee we tijdens heel wat paasvakanties een week in Nederland doorbrachten, bracht hem dat danig in de war.
Niettemin bleek hij ontzettend veerkrachtig. Zijn zwakke gezondheid, hij kroop zelfs één keer door het oog van de naald, speelde hem behoorlijk parten, maar dat weerhield hem er niet van te blijven leven. Hij was, en dat wist hij, ontzettend goed omringd door zijn gezin. En bij uitbreiding door zowat iedereen die hem kende graag gezien. Dat is geen kwestie van over de doden niks dan goeds. Het is een zaak van je krijgt terug wat je uitstraalt: charmeur, showman, toeverlaat, hij had het allemaal in zich. Je kon moeilijk om hem heen en niemand vond dat erg.
Zoals dat gaat liepen onze levens later uit elkaar. We zagen mekaar tot pakweg tien jaar geleden nog wel in Nederland, daar bleef het dan een beetje bij. Hij verliet het ouderlijke huis en woonde erg gelukkig in een gemeenschapshuis.
Het is goed Jeroen te hebben gekend. Hij hield mij een paar keer stevig een spiegel voor. Het is goed dat zijn afscheid een levensviering heette. Hij heeft dat hier geworfen sein met twee handen vastgepakt. Ik kan ervan leren. Hij zet me daar wel een flinke pad in de korf. Want nu laat hìj ons hier zitten met een onverwachte wending.
Vindt u deze blog wel wat hebben? Geef hem onderaan een hartje!
Delen op Facebook of X kan ook: klik op de knop linksonder en klaar.
Wilt u graag reageren? Dat kan beneden op deze pagina (opgelet: uw reactie is zichtbaar).
2022, 16 december, Heverlee (Leuven) (als meester-barista in Bar Michotte) (België).
Herbekijk hier Casanova van Luv' in het legendarische Top Pop. Let op de choreografie tijdens het refrein die Jeroen vlekkeloos mee uitvoerde.
Luister en kijk hier naar The Boxer. Ik hoorde het liedje voor het eerst als onderdeel van de plaat Bridge over Troubled Water, die hij (en zijn zus Karen — credits zijn belangrijk) me in één adem door leerde kennen. Het nummer kwam dan wel als single uit, een videoclip werd er nooit van gemaakt. Vandaar deze versie, misschien wel de mooiste, van The Concert in Central Park.
Kom meer te weten over Bar Michotte op Facebook (@BarMichotte). Lees meer over Alvinnenberg, Jeroens thuis. Steunen? Vermeld er even 'Jeroen' bij.