Mijn aversie voor de lichtgele mannendos begon vaag, in mijn lagereschooltijd, waarna het zo bleef. De wittekop hoeft er niets voor te doen.

Depressie moet depressie heten. Het is een vorm van erkenning voor psychisch leed. Van iets dat er mag zijn en niet dient te worden verhuld.

De vaart waarmee PostNL bezorgt blijft verbazen. Daar kunnen ze hier een flinke PostPunt aan zuigen.

Ook in Leuven heerst de nietsontziende bouwdrang. Het doekje voor het bloeden is dan ‘een park’. Dat heet warm en koud tegelijk blazen.

Ik hoorde pas vorige week over menstruatiearmoede. Een vrouwenkwestie dacht ik, maar Gloria Monserez had het over personen die menstrueren.

Van alle uren zitten de lastigste daar, in de namiddag, postlunch, in dat bastaarddeel, ochtend noch avond.

Mij wordt af en toe opgemerkt dat ik gezapig fiets. Het is onduidelijk of daarmee grappig of raar wordt bedoeld.

De grondpijlen in de Colruyt zijn voor mij een thema. Hoeveel mensen ze ontgaan blijft verbazen. Ze zijn groot en wit op een donkere vloer.

Ik koop tegenwoordig af en toe duurder. Vooral voeding, want die prijsongelijkheid voor dezelfde waar intrigeert. Meestal toch.

De schrijvende post-adolescente vrouw lijdt. Maakt ze geluid, verraadt het haar frêle stemmetje. Ze haalt de hulpverlener in mij naar boven.

Nonkel Frans is dood en tante Hilda verhuisd. Ze moeten mij vooral niks vragen.