Short king

Luister de blog

Mensen, ik ben trending! Ik ben namelijk een short king. Officieel nèt iets te groot, maar toch. ‘Een man van 1,72 m of kleiner met een aantrekkelijke persoonlijkheid’. Dat moét wel over mij gaan!

Het fenomeen boostte in ’22. Op de Oscars liepen zowel Sophie Turner en Joe Jonas (1,70 m!) als Hunter Schafer en Dominic Fike (hij 3 cm kleiner!!) over de blauwe loper. Beide stellen zijn uit elkaar, dat terzijde. Sindsdien koketteren de knapste vrouwen met hun puttermannetjes. Tall queens tiktokken zich rijk met tips — lachwekkende loveshoots vermijd je bijvoorbeeld door de kleine vanuit kikvorsperspectief te fotograferen. ‘Short kings beseffen dat grootte niets zegt over hun zelfwaarde. Hun bescheiden lengte wordt iets waar ze trots op zijn.’ Hoezo trots? Valse trots dan toch. #shortking heeft 1,4 miljard views: clicks voor een hype waar de man in kwestie in feite niks aan kan doen. Bij zijn lichaamsbouw had hij niks in de pap te brokken. De enige stunt is zijn vrouw die ermee uitpakt. Het is een maat voor niets. Het zegt iets over de dwaasheid van schoonheidstrends. En de gevaren ervan.

Mode was er eerder dan de sociale media, die vermeende bron van alle kwaad. In de vorige eeuw: de wespentaille ('20), de Wonderbra ('39) en het haarloze schoonheidsideaal ('20-'40). Aanvankelijk ging het dus eigenlijk alleen maar over wat foefjes. Maar de experimenten werden driester. Nadat Amerikaanse soldaten in 1945 Japan bezetten verdwenen uit de havens hele vaten industrieel smeermiddel voor vliegtuigmotoren. De kopers waren lokale prostituees. In de hoop op meer Amerikaanse klanten lieten ze het smeer in hun kleinere Aziatische borsten spuiten. De naam van dat spul: silicone. (In 1890 probeerde een gekke Oostenrijkse arts het al eens met warme paraffine.) Eind jaren 80 nam onder impuls van beroemdheden de populariteit van de cosmetische chirurgie toe en accelereerde in de jaren 90 en 2000. Nog steeds allemaal zonder sociale media. En het betrof in eerste instantie nog altijd vooral brave kleine ingrepen zoals neus- en ooglidcorrecties.

Recenter ging de implantaatchirurgie (in zwang sinds de jaren 80) uit een ander vaatje tappen: vreemde voorwerpen worden in het lichaam gestopt. Met terecht succes, denk aan de hart- en vaatchirurgie of de orthopedie. Anders wordt het wanneer troep in het lijf wordt gepompt. Met als absolute nineties-hit: botox. Ook wel botulinetoxine (BTX), een zenuwgif, in de jaren 40 erkend als het dodelijkste middel ter wereld. Daarmee begon de flirt met de gevarendrempel. Hip: de Barbie botox, waarbij in de schouderspieren wordt gespoten voor een langer lijkende nek (zoals Barbie). Goed betaalbaar. En dus mainstream. Én: onontkoombaar op de sociale media.

Dan komt de exclusiviteitsdrift: het ideaal dat niet voor iedereen haalbaar is. Dan komen de risico’s. De Brazillian butt lift, of het streven naar een thigh gap — de ruimte tussen de dijen wanneer de benen recht staan en de voeten bij elkaar zijn. Sommige vrouwen hebben ze, voor anderen onmogelijk zonder ondergewicht of overbelasting van het lichaam. In hetzelfde bedje ziek: de bikini bridge, waarbij de heupbotten van de vrouw boven de taille van haar bikini uitsteken, wat een speling creëert tussen haar onderbuik en bikini. Nodig: extreem laag lichaamsvet en een platte buik. Ironisch genoeg ooit begonnen als een hoax tegen de magerheidsgekte. Het volstaat dat een paar populaire sullen het oppikken.

Is er dan geen verschil in hoe we vandaag het streven naar een schoonheidsideaal beleven tegenover vroeger? Toch wel. De druk nam toe. En daarmee het cijfer van de probleemgevallen. Een hypothese is dat de belangrijkste verandering ligt in de schaalvergroting van het aantal foto's van zichzelf. De millennial (en al wat erna komt) zit de hele tijd naar zichzelf te staren. Het zou ingebeelde lelijkheid (BDD) in de hand werken. Het is een vervelende kwaal waar men voor lange tijd aan vast zit. Pas na 15 jaar zoekt de gemiddelde patiënt hulp.

Maar goed, genoeg de party-pooper uitgehangen. Vandaag ben ik dus onderdeel van zo’n onhaalbare mondiale hype. Laat ik voor zolang het duurt maar van die valse trots genieten. Want het vooroordeel van Vlaamse vrouwen over kleinere mannen blijft groot. Vrouwen klagen vaak dat mannen een slanke vrouw willen, maar nemen zelf slechts genoegen met een lange man, bij wie ze zich veilig kunnen voelen. Zeg dat Rika Ponnet het gezegd heeft. Misschien is het tijd om dat aloude gezegde stilaan om te draaien: kijk eens wat minder naar jezelf.

Vindt u deze blog wel wat hebben? Geef hem onderaan een hartje!

Delen op Facebook of X kan ook: klik op de knop linksonder en klaar.

Wilt u graag reageren? Dat kan beneden op deze pagina (opgelet: uw reactie is zichtbaar).