Onlangs reageerde een vriendin nogal giftig op mijn stukje De man staat onder druk (en dat tot ieders geluk). Ze begrijpt niet dat meer en meer westerse mannen vandaag, in een hooggeïndustrialiseerde en geëmancipeerde maatschappij, hun relevantie in vraag stellen.
Een kribbige feministische reflex, alsof daarmee bedoeld zou worden dat de man, nu hij steeds meer op een vrouw lijkt, gedevalueerd zou zijn. Ze vindt dat ik zever. Totdat, wanneer het haar van pas komt, ik niet stoer, sterk of handig blijk te zijn. Dan ben ik een janet (haar woordkeuze). Uiteindelijk wordt toch weer steeds van mij verwacht dat ik lekkende wc’s fiks en autoproblemen oplos. Daarvoor iemand met de glimlach betalen is nièt mannelijk.
Het ontbreekt kennelijk steeds vaker mannen aan levensijver. Mannenweekends zijn booming business. En hoe hoger opgeleid hoe lastiger ze het hebben. Het zijn de carrièremensen die er zitten, kantoortijgers, die trachten uit hun fuik van vergaderdrift en geldgewin te raken. Frappant: hier tref je geen andersgeaarden of mensen van kleur.
Tijdens die retraites komt het er toch al snel weer op aan de grootste te hebben. Lijden wordt er opgelost door te oefenen met overlevingsinstincten, met militaire dril en overlevingstochten. Mannen, dixit de bedenkers, leren hun masculiniteit te (her)ontdekken door te incasseren, niet op te geven, te vechten, geen obstakel te mijden.
Zolang niemand mij tot dat soort ongein dwingt is het voor mij best. Soms vrees ik dat die dag zal komen. Ik geloof in ‘samen’. En dat is iets dat dat venijnige insijpelen van het neoliberalisme in onze samenleving onder druk zet: het individu dat zelf zijn boontjes moet doppen. Onder (bijna voormalig) minister-president Mark Rutte is Nederland, een buurland, al in die richting geëvolueerd. Hij neemt nog net niet de beroemde uitspraak van Margaret Thatcher in de mond: "There is no such thing as society”. Vanaf dan geldt weer die oerwet: de survival of the fittest.
Mannenweekends trekken helaas geen domoren aan. Daarvoor zijn ze te duur. Minder gegoeden behelpen zich dan met ijsbaden of bijlwerpen (echt waar, het kan in hartje Brussel) of gaan ultralopen. Protserigheid waarbij ik mijn smalle schoudertjes ophaal. Maar goed, het deert niet. Anders is het wanneer ik door die geldingsdrang wordt lastiggevallen. Als mannen niets méér weten te verzinnen dan de aandacht te trekken met lawaaimaken. Letterlijk. Een variante op het borstgeroffel van de gorilla. Met op kop de knalpotterrorist. We hebben er hier zo een. Hij rijdt met een witte wagen, tot daar mijn autokennis. Doelloos, en vroeg of laat, het maakt hem niet uit. Om Rutte te parafraseren (nota bene in het grote Nederlandse agressiedebat): “Ik zou hem het liefst persoonlijk in elkaar slaan. Mijn handen jeuken.” Maar daarvoor heb ik natuurlijk niet de ballen. Hij wint. Toch maar op mannencursus dus.
Vindt u deze blog wel wat hebben? Geef hem onderaan een hartje!
Delen op Facebook of Twitter kan ook: klik op de knop linksonder en klaar. Wilt u graag reageren? Dat kan beneden op deze pagina (opgelet: uw reactie is zichtbaar).
2023, 1 juli, Leuven (Brusselsestraat, Dijle) (België). Standbeeld: Paep Thoon, door Peter Vanbekbergen. Foto: Bart Cloots.
Zin gekregen om te gaan bijlwerpen? WoodCutter doet het!
Uitgelezen? TELKENS ALS JE NAAR ONS KOMT, mijn single, blijft voor u onverminderd beschikbaar op Spotify, op YouTube of te koop in de iTunes Store (99 cent). OPGELET: ENKEL VOOR GEVOELIGE MANNEN.