Het aantal vrienden en kennissen dat de stad ontvlucht, op zoek naar betaalbaar wonen, is hoog. Echte Leuvenaars worden schaars. Achterbuurten worden ingenomen door kapitaalkrachtige inwijkelingen en verdrijven minder gegoeden. Er is een woord voor: gentrificatie. En er zit een vervelend neveneffect aan: het gaat ten koste van complexloos plezier. De aard van de joviale Leuvenaar staat op het spel.
Knappe koppen zijn economisch interessant. Ze worden maar wat graag in de watten gelegd. Er valt een imago hoog te houden. Deze universiteitsstad heeft altijd ‘blijvers’ gekend en dat heeft de locals ongetwijfeld verrijkt. Anders wordt het wanneer ze de overhand krijgen: al die bollebozen, en misschien meer nog de would-be’s, zijn een bedreiging voor het volksvermaak. Puur pret en verzet wordt schaars goed. Het wordt weggezet als hol vertier. Alsof het niet mag bestaan. ‘Alleen maar voor de lol’ ligt moeilijk: zowat achter ieder evenement zit een boodschap (mét natuurlijke die eeuwige workshops) en wat naar toegankelijk ruikt wordt slechts heel af en toe gedoogd. Voor wat de simpele burger amuseert is steeds minder plaats. Wat niet chique of intelligent staat moet eruit.
Staminees sluiten, zo goed als alle frietkoten verdwenen uit het straatbeeld vanwege ‘te lelijk’ — een historische vergissing blijkt nu: een aantal frietkoten staan op het punt om te worden beschermd. De vrijdagmarkt is nog maar de helft van wat ze was. Circussen worden al langer uit het centrum gebannen en staan op troosteloze randparkings. De Kesselse Feesten, ooit goed voor drie grote feesttenten, zijn op sterven na dood: wat ooit een heus volksfeest was met topnamen op de affiche (Rob de Nijs! Will Tura!) degradeerde tot een uitgedunde kermis in het park. Leuven Kermis (sinds vorig jaar zonder vuurwerk) werd zo goed als gehalveerd. De traditionele verminderingsdag ging naar 3 uurtjes happy hour. Dit jaar kortte de kermis zelfs in ingevolge het WK breaking (mét workshops, jawel). Twee jaar geleden overkwam het de foorkramers ook al met het WK wielrennen. Want dat is de trend: de stad is steeds vaker de hotspot van megalomane happenings.
De popcultuur krijgt in deze stad geen plek. Of het moest om Sam Gooris gaan, tijdens de jaarmarkt, voor café Jeeskesboom, om er eens goed mee te lachen. Dan zakt de elite af om eens te komen kijken naar den gewonen mensch, als naar apen in een kooi. Sla er de programmatie van het Leuvense cultuurcentrum op na: Luc Steeno, Liliane Saint-Pierre of Bart Kaëll komen niet aan bod. Daarvoor moet je naar Aarschot, Tienen of Diest, meesmuilend de marginale driehoek genoemd. In de plaats daarvan ‘prijken’ artiesten waar Jan Modaal nooit heeft van gehoord.
In deze toekomstige Europese Culturele Hoofdstad 2030 staat het ene kleine theatergezelschap na het andere het water aan de lippen door de sluiting van alsmaar meer betaalbare zalen, en vooral bij gebrek aan belangstelling om erin te investeren. In de plaats daarvan wordt gul betaald aan het prestigeproject Hertogensite met podiumkunstenzalen met een capaciteit van 400 tot 1000 zitjes. Niets voor vzw’tjes dus.
De ordinaire fuifzalen verdwenen compleet en lag het aan de rector van de unief sloten de café’s ’s nachts. Natuurlijk is het hier al jaren verboden na middernacht alcohol op het openbaar domein te drinken. En aan betaalde liefde wordt uiteraard niet gedaan, toch niet voor het oog, en al zeker niet onder de vorm van dat verachtelijke raamprostitueren: de kabberdoeskes in de Maria Theresiastraat zijn al lang verleden tijd.
Gelukkig zijn er nog de Mannen en de Vrouwen van ’t jaar: een Leuvense traditie die veertigers op basis van hun geboortejaar met elkaar verbindt. Tien jaar lang organiseren ze activiteiten en ceremonies om uiteindelijk samen hun vijftigste verjaardag te vieren. Afkomst, rang en stand spelen geen rol. Zo ontmoeten ze mensen die ze mogelijk anders nooit zouden zijn tegengekomen. Of leren ze dingen eten die nooit eerder aten. Neem nu de mannen van ’81: die serveren binnenkort Leivese West mei stump in de prachtige Sint-Geertruiabdij. Hulde. Het vraagt wel wat openheid natuurlijk. En je imago mag niet al te belangrijk zijn.
Vindt u deze blog wel wat hebben? Geef hem onderaan een hartje! Delen op Facebook of Twitter kan ook: klik op de knop linksonder en klaar. Wilt u graag reageren? Dat kan beneden op deze pagina (opgelet: uw reactie is zichtbaar).
2023, 17 september, Leuven (Herbert Hooverplein, Leuven Kermis, Carrousel Galopant van Franky Faes) (België). Foto: Bart Cloots.
Meer over de Jaartallen van Leuven op Wikipedia. De traditie van de jaartallen werd op 26 november 2011 toegevoegd aan de Orale en Immateriële werelderfgoedlijst van UNESCO. Het Jaartallenleven werd ook opgenomen op de inventaris Vlaanderen voor Immaterieel Cultureel Erfgoed.
Meer over de Leivese West mei Stump van de Mannen van 1991 hier (Facebook).