Op zaterdag 18 november tussen 10 en 11 uur stond ik een jongen aan te moedigen op voetbaltraining. Daarmee brak ik de dure eed die ik 25 jaar geleden zwoer, bij de geboorte van mijn eerste kind: mij zouden ze nooit ofte nimmer bij het jeugdvoetbal treffen.
Ik had nooit echt een zoonswens, met twee dochters was het al lang goed. En meisjes — hoewel het maar een haar scheelde, eentje werd namelijk lesbisch #eddydemarez — behoedden me voor dat ellendige voetbal. Nu met mijn vijfjarige petekindje, van mannelijke kunne en vooralsnog cisgender, had ik dus toch nog prijs. “Ik ga één keer kijken,” maakte ik zijn ouders duidelijk. Voor zoverre ik dat spel begrijp deed die jongen het best goed: hij liet zich als een topspits lui in de buurt van de goal veelvuldig de bal in de voeten spelen en tikte binnen. Daarna ging hij een beetje laatdunkend met de eer voor het geleverde vuile werk lopen. Het was koud en het goot en en langs de lijn werd nauwelijks gepraat: geen ouderlijke vechtpartijen, hooguit wat voelbare concurrentie. Iedereen staarde naar zijn poulain, hoopvol misschien of gewoon zich stierlijk vervelend. Op twee niet onaantrekkelijke keuvelende soccer moms na. “Zijn moeder is een Hollandse,” probeerde ik er wat sfeer in te brengen, nadat mijn goaltjesdief het weer eens deed. “Daar loopt de nieuwe van Basten, let maar op.” Mijn parate voetbalkennis gaat terug tot het EK van ’88. De moms keken schaapachtig. “Deze jongen is een belofte, dat zie je van ver.” Maar dat denkt wellicht iedereen aan de rand van het pupillenveld.
Die voetballiefde kreeg hij onmogelijk mee van zijn bourgondische ouders, types bij wie de zoute drop en dezer dagen zeker ook de pepernoten altijd op tafel staan en die op àlle streamingdiensten zijn geabonneerd, behalve dan Play Sports. Het was een willekeurig ingehuurde babysitter die hem had geënthousiasmeerd. Probeer je dus als ouder dingen mee te geven, schiet er zo’n puisterige puber onder je duiven. Hoe dan ook besliste mijn petekindje zelf wat hij met zijn vrije tijd wilde gaan doen. En niet omdat zijn vader een voetbalster in hem ziet. Godzijdank koos hij niet voor een of andere modesport omdat het nationale team het eens goed doet. Stel je voor dat hij plots hockey wilde gaan spelen, tussen de fils à papa. Of curling. Sta daar eens een uur naar te turen.
Ik trachtte mijn kinderen steeds zoveel mogelijk indrukken te laten opdoen. We reisden van jongs af Azië door, deden zo’n beetje aan cultuur, gingen op restaurant, hadden het beste speelgoed, lazen de mooiste prentenboeken en keken alle klassieke kinderfilms. “Toon ze dat er veel meer is dan alleen maar Studio 100,” liet ik mij vertellen. “Dat vinden ze wel vanzelf.” Ik verbood Studio 100 trouwens nooit, dat is iets wat meerwaardezoekers doen. Ze probeerden wat sporten, een beetje muziekles maar gingen nergens echt in door. Behalve dan de Chiro. We gingen niet naar sportwedstrijden, keken samen nooit sport op tv. Er passeerde geen babysit die hen op ideeën bracht, want we waren gewoon meestal gewoon thuis. Ze blonken in niets echt uit. En dat was zalig. Dat gaf ons alle ruimte om te blijven doen waar we zin in hadden. Uiteindelijk deden we niets liever dan dat: de couch potato, dat scheldwoord, uithangen. Rust.
Mocht ik morgen het loodje leggen vraag ik me af wat mijn petekind van mij meeneemt. Mijn goedlachsheid zal het niet zijn. “Hij stond altijd voor mij klaar?” “Mmm, nee, het moest hem toch eerst en vooral zelf goed uitkomen.” De echte passie voor dit of geen? Ik heb altijd graag gesjoeld. Ik hoop daar nog eens groot in te worden. Lach niet, kijk hoe populair vogelpik vandaag is. Levenswijsheid? God beware de jongen, voor zijn tiende springt hij onder een trein. “Was er dan niks dat die man goed kon?” hoor ik hem met waterige oogjes vragen. “Hij kon goed eten,” zullen de mensen zeggen.
Vindt u deze blog wel wat hebben? Geef hem onderaan een hartje!
Delen op Facebook of Twitter kan ook: klik op de knop linksonder en klaar. Wilt u graag reageren? Dat kan beneden op deze pagina (opgelet: uw reactie is zichtbaar).
2023, 18 november, Herent (KFC Herent) (België). Foto: Bart Cloots.
Uitgelezen? TELKENS ALS JE NAAR ONS KOMT, mijn single, blijft voor u onverminderd beschikbaar op Spotify, op YouTube of te koop in de iTunes Store (99 cent).