Ik zie mensen met veel bombarie van de sociale media gaan. Terugkeren doen ze stiekem. Ze schijnen onmisbaar: de JOMO, de joy of missing out, is slechts enkelingen gegund.
Niet zelden kijken we op de telefoon uit verveling of eenzaamheid. Het miserabele gevoel na een half uur (oeps, zo lang al?!) veelal volstrekt zinloos schermvegen is de meesten van ons niet vreemd. We zijn achteraf niet minder verveeld, integendeel. Ik steek de hand in eigen boezem. Ik haalde de apps van mijn telefoon, weg van dat scrollen, getipt door lifestyle-coaches op nota bene de socials. Start je dag niet met het nieuws of Facebook, dat soort dingen. Het is dé tip voor beter leven: leg die telefoon af en toe weg. En doe wat het meest logische is wanneer je je eenzaam voelt: bel of zoek iemand op. Maar wie moet dat dan zijn? Daar knelt vaak het schoentje.
Een gezamenlijk doel maakt bij elkaar komen makkelijker. Als mensen samen wat gaan maken ontstaat er iets moois. Het is wat ik nog maar eens mocht ondervinden, het afgelopen voorjaar, terwijl we de musical 9 to 5 voorbereidden, met een ploeg van op twee na voor mij volstrekt onbekenden. Het parallelle wereldje waarin je dan terecht komt staat mijlenver af van de pulp en de bagger die het dagelijkse leven op de sociale media uitmaakt. De grenzen van het fatsoen worden afgetast, voor preutsheid en zedenpreken is geen plaats. Het is een onafgebroken stroom van cynisme en sarcasme, bijtende humor, op de man. Het is heerlijk. En iedereen lacht mee. Cassant zijn is zalig en astrantigheden leveren mooiere resultaten. De remmen mogen los en dat geeft een bevrijdend gevoel: woorden moeten voor een keer niet worden gewikt en gewogen. Het taalgebruik is ongezouten. In dit behoorlijk gekleurde en genderdiverse milieu gaat het over zwarten, janetten en potten. In deze omgeving, van vaak hogeropgeleide mensen, spreekt men van tetten, foefen en konten. Niemand vindt het aanstotelijk. Het zijn geen Vlaams Belangers (eerder andersom) en ik ken geen gastvrijere groep. Het is spreektaal en er wordt niets denigrerends mee bedoeld. Hier grossieren de homo’s zelf in heerlijke homomoppen. Het is diversiteit in zijn puurste vorm: daar ben ik die kletskop, niet iets te voluptueus of volslank maar gewoon te dik. En God, wat voelt dat veilig.
Het geheim zit hem in een project te hebben. Bezig zijn met iets, de gedeelde verantwoordelijkheid, kortom: plezier, letterlijk bijna, maken in het leven. Dat doe je vooral zelf. Het maakt dat de banaliteiten banaliteiten blijven. Wie in een project zit maalt niet om zijn gazon. Wie in een project zit daagt op en is bereid af te zien: goed werk komt er nooit vanzelf. Wie in een project zit houdt van mensen. Hoe moeilijk ook, ik zal het altijd blijven doen. Want wie alleen maar over anderen léést krijgt wel een heel sober beeld van de mensheid, en niet in het minst, van zichzelf. Laat ik die oude spreuk van de Bond Zonder naam nog maar eens aanhalen: Menslief ik hou van je.
NB: Ik heb die apps intussen al wel allemaal weer terug.
Vindt u deze blog wel wat hebben? Geef hem onderaan een hartje!
Delen op Facebook of Twitter kan ook: klik op de knop linksonder en klaar. Wilt u graag reageren? Dat kan beneden op deze pagina (opgelet: uw reactie is zichtbaar).
2023, 8 mei, Boutersem (België). Foto: Lies Vallaeys. Modellen: Kristof Bliki, Joke Willemoens, Joost Elli, Barbara Roose en Marc Derwa.
L'Amuse nog niet geboekt? HAAST U, LAATSTE TICKETS!
L'Amuse, een kamertoneel met Joost Elli e.a. in Home Theater De Jonghe, Kampenhout. Beetje in het genre van (voor wie het wat zegt) Perfetti sconosciuti en Festen.
Tickets en info: https://ap.lc/FIxKW
Prijs: 12 euro
Donderdag 19 (laatste tickets) & vrijdag 20 oktober (uitverkocht) telkens om 20u
Zaterdag 21 oktober om 15u en 20u (laatste tickets).