Knuffeltherapie

Joost Elli
10 mei 2022
3 minuten om te lezen

Bijgewerkt op: 10 jul 2023

Huidhonger is een lelijk woord. Het is goed bedacht, maar het bekt niet. Niettemin is het een belangrijk woord: huidhonger legt een pijnlijk hiaat in onze omgang met elkaar bloot.

Hoe we vandaag communiceren is een van dé omwentelingen van de afgelopen twintig jaar. Met elkaar in contact komen was nooit zo simpel. Alleen, het geschreven of gesproken woord vervangt nooit een aanraking. We leven dichter opeen dan ooit, zie ook die populaire BeReal-app, en tegelijk ook verder uiteen. Bovendien, aangezwengeld door de #MeToo, werd aanraken steeds meer ongewenst. In dat gat springt de knuffeltherapeut.

Verrassenderwijs weerklonk de eerste roep om meer knuffels al in 2004, toen de Australiër Juan Mann met zijn Free Hugs-campagne de hort op ging. Het internet stond in de kinderschoenen en de smartphone brak pas ruim drie jaar later door. We kunnen huidhonger dus niet alléén maar afwentelen op flinterdunne virtuele vriendschapsbanden, noch op corona, die andere gemakkelijke zondebok. Willen we van dat wanstaltige woord af, zullen we de hand toch eerst eens in éigen boezem moeten steken. En dan is het antwoord niet: we vinden er een ‘therapie’ voor uit. Misschien moeten we mekaar af en toe eens meer vastpakken zonder verder stront te rieken of hashtags aan mekaar te lappen.

In tussentijd is die ‘behandeling’ natuurlijk een feit. Je moet er maar opkomen: knuffels verkopen. Het is laagdrempelige escorte, dan wel seksloos, maar daar is het hem ook helemaal niet om te doen. Het gaat om een verschrikkelijke vorm van eenzaamheid die de professionele knuffelaar bij de noodlijdende cliënt schaamteloos invult. Verholen perversie, in de krant verheerlijkt, nota bene door ‘experten’: de gevallen psychologe - seksuologe bleef ze wel - Kaat Bollen (onder meer Het Schaamhaarboek, in het voorbijgaan ook pornaregisseuse) en gerontologie Els Messelis, nochtans een autoriteit, zijn fan. Zonder verder wat met het echte probleem te doen. Gehonoreerde schadenfreude.

Margo Salembier, de gezellige dragonder van KnuffelPunt, is wel zo eerlijk een disclaimer op haar site te zetten: ‘Knuffelsessies hebben positieve effecten op je welzijn, maar zijn geen psychotherapie of coaching.’ “Ik heb ervaring in het omgaan met mensen met een andere afkomst, genderdysforie, LGBTQIA+-mensen, en mensen met psychische klachten,” voegt ze als troeven toe. Kortom, iedereen die de weg kwijt is - want zo klinkt het mij -, kan eens goed worden vastgepakt, zonder verder oordeel. Voor zeventig euro klaart ze de klus.

De Nederlandse drs. Carollyne Tjong Ayong werkt ook aan huis. Ze praat dan met de cliënt de dag door, bij een kopje thee, en kijken samen wat tv. “Dan maakt de cliënt zich klaar om naar bed te gaan en knuffelen we nog wat in bed. Op de afgesproken tijd verlaat ik het huis en trek ik de deur zachtjes achter me dicht.” Haar zaak heet Lepeltje Lepeltje.

Ook al uit Nederland komt The-Confidante van Chinello Ifebigh. Ze heeft een titel met scharnieren: ze is Cuddlist® (een gepatenteerde naam laat weinig onbaatzuchtigheid vermoeden), Professional Platonic Touch Practitioner, gecertificeerd Bijzonder Vertrouwenspersoon, Bodywork deskundige en intimiteitsfacilitator (daar weet zelfs Google geen blijf mee). In haar jonge jaren in Nigeria overleefde ze dankzij het knuffelen tyfus. Daar is ze rotsvast van overtuigd. “De essentie van het leven is iets voor een ander kunnen betekenen,” zegt ze. Voor 95 euro per uur doet ze dat graag. Toch raakt ze met haar zelfbedachte Client Nurturing Method® de kern van de zaak: daar draait het haar om een liefdevol, compassievol en met integriteit aanwezig mens te zijn. En gelijk heeft ze. Alleen proeft het bij de knuffeltherapeut naar betaalde liefde.

Vind je deze blog leuk? Geef hem onderaan een hartje! Delen op Facebook of Twitter kan ook: klik op de knop linksonder en klaar.