Een mens is geen kuddedier. Het is een stamdier. Zeg dat Jeff Hoeyberghs het gezegd heeft. Hoe dan ook gedragen we ons soms als een kudde op hol geslagen dieren. Nadat de vliegtuigen de WTC-torens doorboorden vluchtten enkele bedienden naar boven. Tientallen volgden, ze hadden geen enkele overlevingskans. Tijdens de pandemie hamsterden we collectief wc-papier. En als Oasis reünieconcerten speelt wil kennelijk iedereen erbij zijn. Noel Gallagher gaat er zijn scheidingskosten mee betalen. Honderdduizenden toeschouwers zullen hem helpen. En ik snap die Oasisgekte niet.
Oké, Oasis heeft wat leuke deuntjes. Maar dat ze alleen daarmee een paar keer Knebworth Park vulden …? Het is het gedoe eromheen. De Gallagher-soap. De zelfverheerlijking. Want, het ligt wellicht aan mij: ik ken geen enkele échte Oasis-fan. Het is kuddegeest. Idem met Coldplay, dat is die zanger die met zijn begeleidingsband vier keer het Koning Boudewijnstadion uitverkocht met een Sint-Rochusverlichting XL. Ik ken geen enkele echte Coldplay-fan. Ik heb het over het soort fans zoals die van The Beatles, The Stones, Michael Jackson, Madonna of zelfs Taylor Swift. Vorig jaar zat ik op de kusttrein naar Leuven, vol met Engelse Stylers op weg naar het concert in Werchter. Dat was me nogal eens een idolatrie.
Het is sowieso vreemd dat stadion- en parkconcerten zoveel volk trekken. Het moet toch weer die (intussen wat oudmodische) FOMO zijn. Want voor een goed optreden doe je het niet. Ik zie haast alleen nog bands op hun retour, in kleinere zalen, nadat ze de megalomanie ontgroeiden. Ik stopte min of meer met mega-optredens na een concert van Robbie Williams (2013, zijn Take The Crown Tour — ja, ik ben een Robbie-adept). Ik zat in de zijtribune. Te zitten. Een dikke 0. Robbie had niet eens door dat ik er was. En toen dacht ik: dit is simpelweg niet ernstig. Phil Collins vat het treffend samen: “Ik haat stadions. Je staat mijlenver van het publiek, ziet hun gezichten niet, maakt geen connectie. Het draait allemaal om grootte en schaal, niet om intimiteit. En het enige wat je ruikt zijn hamburgers. Mensen lopen rond, van boven en beneden, ze letten niet echt op." De intentie van stadionconcerten was nobel: artiesten die zoveel mogelijk mensen wilden laten genieten van hun muziek. Het optreden van The Beatles in Shea Stadium in 1965 (New York), met 56.500 aanwezigen, wordt gezien als het eerste in zijn soort. De dag erna besloten ze te stoppen met optreden. “Dit heeft niks meer met muziek te maken,” zeiden ze. (Het weerhield Paul McCartney er in 1990 niet van een record te zetten voor het grootste betalende publiek ooit: 184.000 mensen in het Maracanã Stadium in Rio de Janeiro.) Als bands er ter compensatie een erezaak van maken een fenomenale lichtshow te brengen is de toegangsprijs nog verdedigbaar — ook al dient die om de vaak flinterdunne composities te verhullen, zie Muse en Rammstein (onlangs door een vriend goedgevonden de K3 van de metal genoemd). Maar zelfs dat hoeven we van Oasis niet te verwachten.
Dankzij de dynamische prijszetting gaan de kaartjes vlot van de hand voor honderden euro’s. Erbij willen zijn heeft zijn prijs en de concerten zijn zo meer dan ooit waard wat de zot ervoor geeft. En op die manier worden haast geruisloos nieuwe prijsstandaarden gezet …
Concerten evolueerden zo tot iets voor enkele uitverkorenen. Nog even en het staat er vol met slechts dezelfde mensen die de file doen aan de Mount Everest of naar Antarctica vliegen. Op een kleine harde kern na is de gouden cirkel vooraan nu al gevuld met mensen die helemaal niet van muziek houden. Voor de sfeer helpt het niet. Dat ondervond ook Billy Joel. Daarom heeft hij een systeem waarbij de eerste rijen niet vooraf worden verkocht, maar op de dag van het concert tegen normale prijzen of gratis worden weggegeven aan willekeurige toeschouwers in de zaal, die op de goedkopere plaatsen zitten. Zo toeven de echte, enthousiaste fans vooraan, in plaats van de VIP’s en de pronkers. Hopelijk halen de broers Gallagher het niet in hun hoofd, zoals Bob Dylan, smartphones te verbieden. Gelukkig is hun ego groot genoeg om daar nog maar niet aan te denken. Weg dan met #IWasThere. En waarom zou je dan nog willen gaan?
Vindt u deze blog wel wat hebben? Geef hem onderaan een hartje!
Delen op Facebook of X kan ook: klik op de knop linksonder en klaar.
Wilt u graag reageren? Dat kan beneden op deze pagina (opgelet: uw reactie is zichtbaar).
2022, 22 mei, Vorst (Vorst Nationaal, Pet Shop Boys, Dreamworld: The Greatest Hits Live) (België). Foto: Peter Stessels.
Een mens zou het haast vergeten, maar TELKENS ALS JE NAAR ONS KOMT, mijn single, blijft voor u onverminderd beschikbaar op Spotify, op YouTube of te koop in de iTunes Store (99 cent). EN: er is een nieuw liedje onderweg!
Comments