De namiddag is bij mij terug. Hij was niet weg, dat kan namelijk helemaal niet, maar de laatste twee decennia sluimerde hij. Van alle uren zitten de lastigste daar, postlunch, in dat bastaarddeel, ochtend noch avond. Hem overleven deed ik het liefst in dagelijkse winterrust.
Het scheen slechts mijn kamp. Ga maar na, ochtendrituelen en slaaproutines zat, maar over middagbenutting praat niemand. Andersom, tussen twee en vijf wordt vooral ontraden: hooguit de hazenslaap mag en met die koffiekrans is het uitkijken, niet te laat. Naar wat dan in de plaats is het gissen. Niettemin is er een probleem.
De achternoen, de lelijkheid van dat woord voorspelt weinig goeds, was mij lang een verholen preludium van vervelends. Ik nam het volwassen leven en gaf mijn tijd: kinderen, huwelijk en huis namen over. Het laatste spoor identiteit vond ik in mijn werk. Ontzie de werkmens zijn arbeid en hij gaat dood. De zin doet vaak niet eens ter zake, het gaat om het weg zijn. Ze zijn met velen.
Het was mijn keuze, van draagwijdte hoorde ik nooit. Alleen maar wilskracht dreef mij na de klok van drie. Wilskracht is eindig.
De schaarse vrije namiddag streepte ik in uren weg. Bestaansleegte, nog steeds, voelt dan het hardst. Niksdoen is lastig. Vraag het de zondagshoppers en de feestdaghaters, huizenbezitters vinden een reisverbod ontbering. FOMO kent geen leeftijd. Van de middag had ik mij het liefst zo snel mogelijk ontdaan.
Dat werd anders. Ik praktiseer het zijn. Mediteren, iemand moet er een ander woord voor bedenken, lukt nu en dan maar een gewoonte is het niet. Gedubd wordt nog altijd het vaakst na twee uur. Conditionering wellicht, want alle aanleiding is weg. Ik laat de tobberij met rust, verzet verergert. Dat is de oefening: weten dat lastige gedachten ook weer weggaan, zolang ik mij er niet mee bemoei. En zo wordt het vanzelf weer avond.
De woeling blijft, de zingevingsvraag ook. Ik let op voor mensen die zeggen dat ze het voor elkaar hebben, dus wil ik er zelf geen zijn. Voor hen die beweren de rust te hebben gevonden. Ik vraag me af wat die rust dan precies is. Het is als een man die zegt zich altijd al vrouw te hebben gevoeld. Was die dan ooit al een vrouw? Ik heb het liever over tevredenheid. Dankbaar slapengaan en blij weer opstaan. Zoiets.
2021, 12 februari, Linden (België). Foto: Koen Vandenborre (IG: #haikuoen).