De kassière van kassa 1 behandelde me onheus. Ik ken haar lang, noem haar Gerda en ze zit steevast aan De 1. Aan De 1 zitten niet de prutsers, want dààr gebeurt het, staat de huistelefooncentrale, wordt bijstand geregeld en sterke dranken, batterijen en vuilzakken met het leven bewaakt. Je bent er ook de postbediende.
Ik zag haar uithaal niet aankomen, Gerda is altijd aardig. Maar, leerde ik, draait ze een kwartslag om, tot postmeester, is dat moppige weg. Van de slag praat ze als een overheidsbedrijf. Ik kende die kant van haar niet.
De vaart waarmee PostNL bezorgt blijft verbazen, afgelopen week flikten ze het in net geen tien uur tijd. Ik denk graag mee over betere werkomstandigheden voor orderpikkers, maar gaat het om mij gebeurt de levering toch graag snel. Ik heb mijn pakje doorgaans echt wel nodig.
Af en toe moet een pakketje terug, zo ook nu. Een defect, dus een ecologisch verantwoord retour. De teleurstelling was groot en derhalve, de pakjespollutie ten spijt, gebeurde dat best per direct. Dat was buiten bpost gerekend.
Verkloekt, zaterdagavond te halfzeven, bood ik mij met mijn flop aan, bij het PostPunt, naast De 1. Naar ongeschreven regel werkte Gerda eerst haar kopende klant af. Pas daarna kan de postpet op, dat weet ik. De volgende koper grimaste want voelde de bui: Gerda zou hem laten wachten. Ik ben niet graag die vervelende postklant.
Rond sluitingstijd op zaterdag winkelen vooral de habitués, voor het praatje, de dagbesteding of de dagdosis alcohol. Minstens een van hen moet hebben geweten dat ik daar voor de kat zijn viool stond. Het ligt niet in ’s Belgs aard daarop te wijzen.
“Kan ik u helpen?,” vroeg Gerda, vanop haar stoel, ongewenteld. Het eerste sixpack Kaiser-pils van klant 2 hield ze alvast klaar. Nou, wat zou een man met een groot pak aan een PostPunt zoal kunnen betekenen? “Ik kom een pakje afgeven.” “De post sluit op zaterdag om vier uur. U kunt maandag terugkomen, elke dag van 8 uur ’s morgens tot zes uur ’s avonds,” klonk het geoefend, dit had ze vaker gezegd. “Het spijt me,” voegde ze eraan toe, de man met sixpacks was intussen al aan het betalen, Gerda kent haar vak.
Ik zag haar terug op maandagnamiddag, halfvijf. Gespeten had het haar wellicht slechts matig, ze scheen zich mij niet te herinneren. De doos ging op de counter voor een scannetje en daar kwam al het bonnetje. Alzo werd de klus geklaard in een halve minuut. Wat op een zaterdag dus niet lukt.
Ik deed er drie dagen over om een pakje aan een PostPunt afgegeven te krijgen. Dat is op zijn minst met zorg gebracht.
