Op Facebook verontwaardigde een vriend er zich over dat het Kruidvat hem op Oudjaar om 16.55 uur niet meer aan een sneltest hielp. De zaak sloot om 17 uur. “Alle begrip dat iedereen deze feestdagen wil vieren, maar als je als bedrijf sneltesten wil verkopen hoort daar ook een bepaalde sociale verantwoordelijkheid bij.” Zinnen die beginnen met alle begrip of alle respect voorspellen zelden goeds. “Ik zal dan ook niet nalaten dit verhaal tegen iedereen te vertellen die het horen wil en te publiceren waar mogelijk. Als winkel zou je het schaamrood op de wangen moeten hebben!” Ik beeldde mij in dat hij die avond het feest afblies.
Kort daarop werd een andere vriend zwaar teleurgesteld in PostNL. Hij onderbouwde zijn ontevredenheid fors, klagers op de sociale media schuwen de details niet: “Pakket wordt uit Nederland naar België gestuurd, maar eindigt in een Nederlands PostNL-punt. 204 km van het afleveradres in België en volledig uit de route! Na talloze contacten met PostNL de melding gekregen dat het ook niet in het Nederlandse PostNL-punt is en dus kwijt. Er kan niet verder geholpen worden, enkel de verzender kan een claim aanmaken. Daarmee is de kous af. Dit is een bedrijf als PostNL onwaardig en wel heel gemakkelijk.” Zijn dag en bij uitbreiding zijn week was eraan.
Ik klaag niet. Ik durf het niet, ik ben een labbekak, in de natuur was ik er allang tussenuit. Ik probeerde het weleens, tevergeefs, in een speelgoedzaak, pre-internet. Reclameren deed je toen van mens tot mens. Na twee keer spelen sneuvelde de arm van een Hulk-poppetje van mijn dochters. “Dat is de Hulk toch onwaardig,” stamelde ik. “Met deze jongen vegen we de vloer aan,” zag de winkeldochter. “Aan beschadigingen aangebracht door kinderen gaan we hier niet beginnen, he meneer,” klonk het. Ik droop af om nooit nog ergens over te gaan klagen. Tot nu. Want hoe het telecommunicatiebedrijf Scarlet me nu bejegent pik ik niet langer. Dit neem ik niet! Niet met mij!
Onlangs besloot ik van provider te veranderen. Na dagenlang becijferen bleek me dat me twee euro per maand op te leveren! Een mens moet iets doen met zijn tijd. En zo gebeurt er nog eens wat. Spannend!! Bovendien, met de gegarandeerde eenvoudige portering was er geen reden om het te laten. Hoewel beloftes als Easy Switch (of ‘facile à monter’ bij zelfbouwkits) het ergste laten vermoeden. En zo geschiedde: ik zit al twee weken zonder telefoon.
Nu erken ik mijn aandeel in het probleem: ik stopte mijn Scarlet-nummer namelijk zèlf. Er vàlt dus helemaal geen nummer meer te porteren. Domoor. Het heractiveren van een telefoonnummer lijkt mij dringend. Je wil de gsm-operator daarover bellen. De telefoonmaatschappij Scarlet valt niet te bellen. Op mijn e-mail volgde een beleefd antwoord: “We maakten een dossier aan om je nummer tijdelijk terug te activeren voor de overdracht. Zodra het behandeld is ontvang je een melding. Tom.” Goed. Jammer dat het niet onmiddellijk kan, kinderspel toch voor een bedrijf dat in de telefonie zit, maar niet dus. Vier dagen later probeerde ik weer. Want ze zijn tegen de verkeerde bezig! Ik hield het vooralsnog keurig. “Behoudens vergissing van mijn kant is mijn nummer nog niet opnieuw actief. Zet u hier a.u.b. enige spoed achter?” Check mij assertief zijn. “Wij begrijpen dat je het nummer snel tijdelijk actief wilt, maar zullen wij eerlijk zijn: dit kan een paar weken in beslag nemen. Het gebeurt handmatig en duurt langer dan een normale sim-activering. Zodra het dossier behandeld is ontvang je een melding. Marjolijn.”
Marjolijn … Ik kende ooit een Marjolijn, een ravissante verpleegster met een prachtig blond bouffant, type de vroege Selah Sue, maar dan minder suikerspin. Haar dus, haalde ik mij voor de geest. Ik weet het, het mag niet en ik probeer het niet te doen, niettemin: tegen goed uitziende vrouwen milder je als man spontaan je toon. Maar, liet ik mij vertellen, namen van helpdeskoperatoren zijn vals. Marjolijn kon daardoor zomaar Eveline zijn! Geen reden dus mijn woorden te wikken: “Weken? Vertellen jullie dat ook nieuwe klanten? ‘Voor eentje die weggaat doen we geen moeite meer’! Lig ik onderin een stapel papier misschien? Waarom kan ik jullie trouwens niet bellen? Ook in portering? Omdat jullie rommel verkopen? Weten wat jullie mij nu zeggen? Dat een telefoonnummer helemaal niet zo belangrijk is. Losers! Ik zal dan ook niet nalaten om dit verhaal tegen iedereen te vertellen die het wil horen en daarnaast te publiceren waar mogelijk. Als teleoperator zou je het schaamrood op de wangen moeten hebben!”
Ik leef intussen zonder telefoon en mobiele data. En dat lukt best. Ik mis niks. In de plaats van kwaad te worden maak ik er een oefening van. Het levert tijd en energie op. Een onbelangrijke bezigheid kost evenveel tijd als een belangrijke. Je krijgt wat je uitstraalt. Hoe vaker je je boos maakt, hoe meer situaties je creëert waarvan je boos wordt, en het brengt je nergens. Zanik nooit. Tenzij het om echt ernstige dingen gaat natuurlijk, onder vrienden. De Amerikaanse zakenman Ed Foremen vatte het zo: ‘Deel nooit je problemen met anderen, want 80 procent van de mensen boeit het sowieso niet en de overige 20 is stiekem blij dat je ze hebt.’
Zodra mijn dossier behandeld is ontvang je een melding.
Noot: ik stuurde Marjolijn mijn bericht niet. Een nummer heractiveren blijkt inderdaad niet eenvoudig, omwille van fraudegevoeligheid enzovoort. Het is niet altijd zozeer een kwestie van onwil. Af en toe twee keer nadenken loont. En: ‘ De meeste mensen deugen’ (Rutger Bregman). Los daarvan: als het over een week niet is opgelost horen ze weer van mij. Hier, ferm, vanachter mijn laptop. Niet met mij!
Vind je deze blog leuk? Geef hem onderaan een hartje! Delen op Facebook of Twitter kan ook: klik op de knop linksonder en klaar.
2022, 10 maart, Leuven (fietsspiraal) (België). Foto: Bart Cloots.
Een interessant boek over (onder meer) dit thema is Improv Wisdom (Don't Prepare, Just Show Up) van Patricia Ryan Madson. Je leest er meer over in de boekenlijst op deze site of op bol.com. www.improvwisdom.com