Ik heb een conflict met mijn broers. Nooit wanneer we thuis zijn, het doet zich slechts voor wanneer we samen aan de kust toeven. Het valt dus allemaal nogal mee, want zo heel vaak gebeurt dat niet.
Ik wil het niet hebben over paren die hetzelfde joggingpak dragen. Die mop heeft zijn tijd gehad. De grap zit hem voor de meeste mensen natuurlijk in het feit dat ze hetzèlfde pak aanhebben. Maar ik vind nu net dat jòggingpak zo amusant.
Bestaat er een dresscode voor aan zee? Enige tijd geleden riepen enkele burgemeesters op om het wat zedig te houden aan het cafétafeltje, lees: niet in blote bast, maar daar houdt het geloof ik wel bij op wat richtlijnen betreft.
Mijn broers vinden het maar niks hoe ik er aan zee bijloop. Ziedaar het meningsverschil. “Aan zee kleed je je sportief!,” klinkt het fors. Daar vallen, althans in hun ogen, mijn kostuumvest, Chino en bruine schoenen met hak niet onder. Die hak valt trouwens nergens onder. Zij dragen een gifgroen regenjack of een wijnrood bermuda. Altijd. Die voorliefde voor wat heet ‘sportieve kledij’ hebben ze van thuis uit meegekregen. Alleen bij mij werd het soort van aanmoediging in die richting geen succes.
Ik krijg de parallel heus getrokken: het feit dat je aan zee best wel vaak een fikse dijkwandeling maakt, of op een middag wat kilometers strand doorploegt en dat daar dan een wat minder strak zittende outfit bijhoort. In elke andere omstandigheid zou je je na die activiteit weer gaan omkleden, bijvoorbeeld om in de avond een glas te gaan drinken. Aan de kust kennelijk niet, althans niet in de hoofden van mijn broers blijkt zoiets onnodig. Helaas zijn ze daarin niet alleen. En sta ik dus toch een beetje voor aap.
