Mijn jongste dochter is verslaafd. Ze is helemaal into Love Island: Nederland & België. En puur uit nieuwsgierigheid, een vader moet toch weten wat zijn kind bezighoudt, ook al is ze twintig, kijk ik nu en dan mee. Elke dag lukt het me niet.
“De tattoo is op de terugweg!”, roep ik al sinds de eerste aflevering. In de praktijk scandeer ik dat al van halverwege de jaren 2000. Ik was er misschien rijkelijk vroeg mee, maar vandaag krijg ik gelijk. “Die discussie hebben we al gehad,” blaast mijn dochter. Ze kan het niet hebben dat ik mensen judge. Ik heb weleens die neiging, ja. Alles gaat namelijk voorbij, ook tatoeages zijn een trend en bijgevolg onwijs. Dat wist zelfs The Who al in 1967 (check hun ronduit magistrale nummer met die titel).
Toen ik in 2001 enkele weken in Thailand de rugzaktoerist uithing kreeg ik voor het eerst met de modegril te maken. In backpackersland had aan het begin van de nillies zowat elke kerel een tatoeage. In dat unieke backpackersland had ook zowat elke kerel lang haar en een voorliefde voor Bob Marley. “Ik ben hier enig in mijn soort,” wist ik toen al.
Wat mijn dochter niet weet is dat ik lang, lang voor het die langdurige modetrend was gefascineerd was door tattoos. Ik keek met veel ontzag naar de echte liefhebber, ik kocht in de jaren tachtig af en toe zelfs een vakblad. Ik keek naar de nieuwste armprentjes van Herman Brood en vond Stray Cats cool.
In het milieu van waaruit ik kom werd in mijn jonge jaren op tatoeages danig neergekeken. De nieuwe getatoeëerden staan er wederom voor. “Daar heb je weer het zoveelste voetballertje met zo’n sleeve,” smaalden onlangs twee bloedmooie dames op de Nederlandse tv. In Love Island zijn de meeste deelnemers niet langer getatoeëerd. De dalende trend is daarmee ingezet. Laat het een waarschuwing zijn.
