Ik zat vandaag nog eens in de file. Ik ben zo’n geluksvogel die dat haast nooit hoeft mee te maken. Daarom dat ik het u graag wil vertellen. Ik heb mijn leven namelijk dusdanig ingericht dat het me zo weinig mogelijk overkomt. Ik ben immers bang van automobilisten.
Wanneer ik in de wagen stap, dan stap ik meteen ook in mijn harnas. Want automobilisten zijn onaardig. Ik weet het wel zeker, zij, daarbuiten zijn nors en hebben een korte lont. Dat ik met een VW Polo rijd helpt er natuurlijk niet aan.
Luttele minuten na vertrek stond ik alweer stil. Dat schijnt de gewone gang van zaken te zijn. Idioot die ik ben deed ik dat ook nog eens op een ongelukkige plek. Dat maakte een lotgenoot mij althans met niet mis te verstane gebaren duidelijk. Hij toeterde daarbij, driemaal nog wel. Niet van die kleintjes, maar van die lange, gemene. Ich habe es nicht gewußt, ik versperde zijn doorgang, hij diende af te slaan en ik voorkwam dat.
Met zijn handen raakte hij op allerlei manieren wild zijn hoofd aan. Ik haalde voorzichtig maar ostentatief mijn schoudertjes op omdat ik niet wist hoe ik mijn verschrikkelijke vergissing recht kon zetten. Ik denk dat hij mij daarna het verkeersreglement begon uit te leggen, dat moest blijken uit zijn noeste gebaren. Er scheelt blijkbaar ook wat met mijn ogen.
Ik tikte me drie keer op de borst terwijl ik hem door de twee autoruiten heen sereen toesprak: mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa. Hij toeterde weer, een kleintje deze keer. Afgaande op de grootte van zijn lease wagen was ik er misschien onterecht vanuit gegaan dat hij mij begreep. De eerste gelegenheid die zich voordeed nam hij de bocht waarnaar hij zo had verlangd. Achterin zaten twee lagereschoolkinderen. “Zo pak je losers aan,” heeft hij hen geleerd.
