Hoed u voor zedenprekers. Ze hebben bijna allemaal boter op het hoofd. Dit gezegd zijnde: laat ik eens zedenpreken en ja, ook ik heb boter op mijn hoofd.
In de briljante documentaire Cowspiracy gaat het over het fenomeen dat de onwaarschijnlijk grote negatieve impact van de vee- en zuivelindustrie op de planeet door de grote milieu-organisaties wordt doodgezwegen. Er moet dus vanuit die hoek flink voor worden betaald.
Dat er in België gelijkaardige praktijken tijdens de coronacrisis zouden gebeuren vanuit de alcoholindustrie wil ik niet hebben gezegd. Wel is het frappant hoe alcohol als mogelijk bemoeilijkende factor in de strijd tegen de virusellende beleidsmakers en experten alleszins publiekelijk schijnt te ontgaan. Of door hen op zijn minst impliciet wordt geminimaliseerd.
Alcohol verlicht de zeden. Dat maakt dat het met alcohol allemaal net iets prettiger wordt. Het doet er allemaal even wat minder toe en al die regeltjes en beperkingen waar men in ’s mens leven voortdurend door wordt geplaagd, zeker nu, kunnen alleszins voor vanavond even de kast in. Ik heb het zelf tig keren zo gedaan, er is niks op tegen. In coronatijd ligt dat anders. Terwijl we het ogenschijnlijk zo hard nodig hebben kan het eigenlijk beter niet.
Pleit ik hier nu voor een drooglegging? Het is na de Antwerpse avondklok wellicht de brug te ver. Het zijn vooral een aantal onstuitbare dwanggedragingen die me tot nadenken stemmen. Nogal wat mensen lijden met recht en reden. Je zal maar eens de touwtjes niet meer aan mekaar geknoopt krijgen. Dat er daarnaast anderen zijn die aangeven op hun tandvlees te zitten vanwege het feit dat ze nu opnieuw een maand lang niet kunnen gaan stappen of reizen is voor mij wat lastiger te begrijpen. Met name het gemak waarmee wordt voorbijgegaan aan de risico’s die dat gedrag voor ons allen met zich meebrengt stuit me tegen de borst.
Wie er niet in slaagt zonder al te veel afzien zes maanden niet op café te gaan of het eens een jaar zonder vakantie te moeten stellen kan die vrijgekomen tijd maar beter gaan gebruiken om eens flink over zijn of haar leven na te denken. Ik heb gesproken.
