Kessel-Lo, 3 juni 2022
Dag Joost
Met deze brief valt bitter weinig te lachen. Ik geef het alvast mee. Ook geen schouderklopjes, zelfs geen bemoedigend woord. Laat ik het geen noodkreet noemen, al zullen vertwijfeling en onderhuidse onrust dit schrijfsel ongetwijfeld als dubbele aanhalingstekens omsluiten. Een uiting van bezorgdheid is het zeker. Een vaststelling die schuurt en wringt, en hopelijk op termijn slijt.
Elke generatie die lang genoeg de nacht voor de dag wisselt kijkt vroeg of laat naar de aanstormende generatie, om hoofdschuddend te besluiten dat “het vroeger toch allemaal een stuk eenvoudiger was” (eenvoudiger, Joost, niet noodzakelijk beter, dat wil ik toch wel even benadrukken). Ik heb dat lang afgedaan als gezeur en gezanik van verzuurde mensen die vastzaten in hun gestrande levens. – Tegenwoordig betrap ik me zélf op die nostalgische gedachte. Om er onmiddellijk bij te denken: ligt het aan de wereld of ligt het aan mij?
Ergens hoop ik dat het aan mezelf ligt. Aan mezelf kan ik werken, en dan is er kans op herstel. Ik zou ook onmiddellijk weer mee zijn met mijn tijd. Dat is mooi meegenomen. – Aan jezelf werken, je bijzondere zelf leren omarmen, opkomen voor jezelf, kunnen zijn wie je bent, narcisme als deugd, meer 2022 kan je denk ik niet worden. In het andere geval moet ik berusten, aan de wereld valt immers niet te morrelen, toch niet door een eenvoudige schrijvelaar als ik. Het is weinigen gegeven om meer dan een steen te verleggen in de bedding van de rivier waarop we onze lekgeslagen sloep een leven lang drijvend proberen te houden. Heel uitzonderlijk zal er eens iemand opstaan en iets ondernemen dat zo onvoorspelbaar (of is het onvoorstelbaar) is dat er een VOOR en een NA ontstaat. Twee tijdsgewrichten die enkel op de kalender aan mekaar hangen en voor het overige volstrekt anders aanvoelen. Tweeduizend jaar geleden liet een BB-er (Boze Bethlehemer) zich ritueel slachten door een opgehitste menigte en werd ongewild het stichtende lid van de meest succesvolle zinsverbijstering aller tijden. Rond de eeuwwisseling hertekenden een paar (door een aanverwante zinsbegoocheling getroffen) brokkenpiloten de skyline van New York. De skyline is ondertussen hersteld, maar de figuurlijke stofwolk vertroebelt nog steeds onze gedachten en handelingen. Enkele jaren geleden verkozen Amerikaanse burgers een narcistische oranje brulboei met een fout kapsel, boven een intelligente empathische powervrouw, om in het Witte Huis plaats te nemen. Recentelijk zijn er: Brexit, Niels Destadsbader, global warming, covid, Poetin, The Kardashians, de Belgische staatsschuld, personen met een vulva, school shootings: de calamiteiten lijken zich in een steeds hoger tempo te manifesteren. Zou het dan toch waar zijn dat de dag des oordeels nabij is? – Ligt het aan de wereld of ligt het aan mij?
Misschien is het altijd wel zo geweest en filtert het geheugen steeds meer naarmate een mens ouder wordt. Onderzoek wijst uit dat ooggetuigen notoir onbetrouwbaar zijn. En tenslotte zijn we toch allemaal ooggetuigen van ons eigen leven. Hoeveel vertrouwen mogen we dan hebben in het geloof dat ons verleden toch eenvoudiger was? Ik stel de vraag, Joost, het antwoord blijf ik je schuldig.
Je vraagt je misschien af: wat heeft dit allemaal getriggerd? Ik beken met schaamrood op de wangen, sinds kort heb ik TikTok ontdekt. Geen idee hoe me dat is overkomen. Ik vermoed dat slimme algoritmes al jaren op de loer lagen om me bij een moment van zwakte in het konijnenhol te lokken. Wat een mens daar te zien krijgt tart alle verbeelding. Ik heb het dan niet over bedenkelijke dansjes en Harry Potter-achtige transformaties, maar over de eindeloze stroom malloten die zich in een orgie van slechte smaak presenteren en hysterisch roepen dat ze zich niet begrepen voelen. – Het lijkt wel alsof we vandaag niet meer buiten kunnen komen zonder een handleiding. Ligt het aan de wereld of ligt het aan mij?
Ik had je gewaarschuwd, aan deze brief ben je geen lach kwijt. Hou van mij Joost, bewonder mij, aanvaard mij in mijn nieuwe hoedanigheid, en zorg ook een beetje voor jezelf.
Noek
Vind je deze blog wel wat hebben? Geef hem onderaan een hartje! Delen op Facebook of Twitter kan ook: klik op de knop linksonder en klaar.
2022, 2 maart, Kessel-Lo (België). Foto: Koen Vandenborre (selfie).
Meer van Koen op www.koenvandenborre.be en op Instagram (@koenvdborre/@haikuoen). Mis niks van hem en schrijf je in op zijn nieuwsbrief.