Kessel- Lo, 1 oktober 2021
Gegroet commilito (Dag Joost)
Io vivat! Io vivat! (Hoera, leef! Hoera, leef!)
Nostrorum sanitas! (Op onze gezondheid!)
“Exotische cocktails met vrolijke parasolletjes, waarvan de uitbundige kleuren moeiteloos matchen met de stoere surfshorts en speelse bikini’s aan de tikibar. Azuurblauw water waarop het zonlicht in witgloeiende patronen het dolce far niente danst. – Sanda Dia, een naam als een vakantiegevoel.”
of
“Een intense en frisse geurervaring, die aanzet met amber en patchoeli, ondersteund wordt door zeenoten en subtiel eindigt met bergamote en mandarijn. Een sensuele streling met de kracht van een madeleinekoekje. – Sanda Dia, een naam als een exquis parfum.”
Beide antwoorden hadden gekund, wanneer voor die fatale dag in december 2018 een enquêtebureau Sandadia als merknaam bij me had gepitcht. … Sanda Dia als horrorverhaal waarin medemenselijk lijden tot een sadistische kunstvorm wordt verheven door de zelfverklaarde ‘toekomstige elite van Vlaanderen’ … neen, die had ik niet zien aankomen.
Hoc est amoris poculum, (Dit is de vriendschapsbeker)
doloris est antidotum. (het tegengif voor verdriet)
Jongemannen die zowel door nature als nurture uit de bovenste schuif werden gehaald, besluiten eens lekker middeleeuws loos te gaan. Een onschuldige traditie … toch? Heel even de dark side omhelzen, om van jongens mannen te maken, een overgangsrite voor de fine fleur. Groepsgevoel door geweld, verbondenheid in perversie, de ervaring van vernedering als een geheime handdruk. Dat er in dat jaarlijkse opbod een systeemfout zit die vroeg of laat desastreuze gevolgen zal hebben, daar kan de zakenman-, notaris-, ingenieur-, politicus-, advocaat-, zwembadbouwer-in-spe zich blijkbaar niets bij voorstellen. Waarmee nog maar eens wordt aangetoond dat IQ en EQ geen twee kanten van dezelfde munt zijn.
Dum nihil est in poculo, (Wanneer de beker leeg is)
iam repleatur denuo. (laat hem dan opnieuw gevuld worden)
“Wie zonder zonde is werpe de eerste steen.” Het zijn niet mijn woorden, Joost, ze kwamen uit de mond van een langharig werkloze wokie waarmee het uiteindelijk ook niet goed afliep. Ze werden ge-post lang voor er sprake was van Facebook en Twitter, dus dat kwaliteitslabel moeten ze helaas missen, maar ze geven wel stof tot nadenken.
Jong zijn, het is ons allemaal ooit overkomen en zoals zovelen heb ook ik me op een onbezonnen moment weleens op en over het randje van het toelaatbare begeven. Dat het toen goed afliep had meer met geluk dan wijsheid of karakter te maken. En dus stel ik me de vraag die ik wel vaker stel wanneer er plots een spiegel wordt voorgehouden: Had ik anders gehandeld? Was mijn kompas naar het noorden blijven wijzen? Was ik diegene geweest die was opgestaan en zich luidop had afgevraagd: “waar zijn we hier eigenlijk mee bezig?”. Ik hoop het, al durf ik het niet met zekerheid te stellen, althans niet wanneer het een onbezonnen moment betreft. … Misschien ligt daarin wel het kwaadaardige van dit intrieste verhaal. Van onbezonnenheid kan hier geen sprake zijn. Dit was een zorgvuldig voorbereid en jaarlijks terugkerend feest van vernedering, met een uitgekiend draaiboek om optimaal te kunnen genieten van de perverse spelletjes die elk jaar net iets verder over de al lang uit het oog verloren grens gingen.
Dat het om een terugkerend event ging zal ironisch genoeg door de verdediging worden aangevoerd als excuus. Het was immers een beproefd recept, geen enkele reden om zich de vraag te stellen: “Waar zijn we hier eigenlijk mee bezig”. Van de zelfverklaarde ‘toekomstige elite van Vlaanderen’ had je toch net iets meer verwacht.
Nos iungit amicitia, (De vriendschap verbindt ons)
et vinum praebet gaudia. (en de wijn geeft vreugde.)
Of ze schuldig zijn volgens de wet en welke straf vervolgens in verhouding staat, zal Vrouwe Justitia moeten uitmaken. Dat de door mama en papa betaalde advocaten allemaal in de Champions League spelen, kan je ze moeilijk kwalijk nemen, ouders willen nu eenmaal het beste voor hun kind, dat mag wat kosten. Vraag is natuurlijk wat hier het beste is. Ze in geval van schuld enkele jaren opsluiten, lijkt me gezien het pedagogische karakter van onze penitentiaire instellingen niet onmiddellijk een zinvolle tijdsbesteding. Van een geldboete gaan ze hoogstwaarschijnlijk ook niet wakker liggen.
Misschien moeten we in dit geval (en ga nu even zitten, Joost, want dit wordt schrikken) naar de Sharia kijken, en daar inspiratie uithalen. Ik heb het dan niet over stenigen of ledematen afkappen. Het stenigen zouden ze ongetwijfeld overleven. Aangezien ze allemaal de Reuzegomdopen uit het verleden hebben overleefd, lijkt geen barbaarse daad hun te kunnen beschadigen. En wat die amputaties betreft, de toekomstige Vlaamse elite zal zich wel weten te behelpen met één hand (moest het nu nog een ellenboog zijn, daar zouden ze in hun kringen waarschijnlijk meer last van hebben). Neen, ik dacht aan het principe waarbij de nabestaanden van het slachtoffer bloedgeld mogen aanvaarden als alternatief voor de executie van de dader. Laat de Reuzegommers naar eer en geweten (… ik weet het, Joost, maar een mens moet toch wat geloof hebben in het goede en het voortschrijdend inzicht) zelf een straf bedenken, laat ze met een voorstel komen dat de nabestaanden gerechtigheid biedt, ik kan me inbeelden dat er naast geld vooral nood zal zijn de dood van Sanda Dia niet als volstrekt nutteloos te laten zijn.
Misschien kunnen ze ons verrassen.
Est vita nostra brevior, (Ons leven is te kort)
et mors amara longior. (en de bittere dood langer)
Blijft de vraag hoe het zover is kunnen komen. Een vraag die wel vaker gesteld wordt telkens er zich een calamiteit voordoet die onze verbeeldingskracht te boven gaat. – Kapitein en psycholoog G.M. Gilbert trok na het aanhoren van de beschuldigden tijdens de processen van Nürnberg (1945-1949) de volgende conclusie: “Evil, I think, is the absence of empathy.”
Nu is het gewicht van het onderwerp waarop deze conclusie betrekking heeft, onvergelijkbaar met de strapatsen van Sondage, Strontvlieg, Shrek, Zaadje, Janker, Protput, Pronker, Rafiki, Flodder, Kelter, Kletsmajoor, Randi, Igean, Paterberg, Placebo, Rustdag, Wally en Remorke; maar ook hier lijkt een totaal gebrek aan empathie aan de basis te liggen van onherstelbaar verlies. Het is ook moeilijk voor te stellen dat de Reuzegommers in hun volwassen leven meer respect zullen tonen voor hun medemens naar mate ze meer macht krijgen, het tegendeel laat zich vermoeden. En moet het nog gezegd, ook de architecten van de eerder vernoemde zwartste bladzijde zijn ooit jong begonnen.
Osores nostri pereant, (Verdoemd zijn onze haters)
amici semper floreant. (vrienden bloeien eeuwig)
Met één ongemakkelijke vraag blijf ik nog zitten, Joost. Ik durf ze bijna niet te stellen. Wat als Sanda Dia zijn vernederende ontmenselijking en inwijding had overleefd? Was het slachtoffer dan beul geworden op de volgende toetredingsceremonie? Of had hij misschien als eerste durven opstaan met de vraag: “Waar zijn we hier eigenlijk mee bezig”.
Ik kan me moeilijk voorstellen dat zo’n jongen enkel en alleen wil toetreden om zijn kansen in de toekomst te vergroten. Dat lijkt me een te gemakkelijke verklaring. Ergens moet er toch een aantrekkingskracht zijn geweest. Of hij immuun zou zijn geweest voor de toxische groepsdynamiek binnen Reuzegom en of zijn empathie, door familie en vrienden geroemd, overeind zou zijn gebleven, is een vraag die onbeantwoord zal blijven.
Iam tota Academia, (Dat de hele gemeenschap)
nobiscum amet gaudia. (in onze vreugde deelt)
Club ex!
Groeten
Koen (aka. Inktvlekje)
Doet deze brief je wat? Geef hem onderaan een hartje!
Deze briefblog delen op Facebook of Twitter? Klik op de knop linksonder en klaar. Een comment op de sociale media toevoegen is ook altijd leuk.
2019, 26 augustus, Hanoi (Vietnam). Foto: Kat Lauwers.