Ze zijn weer proper sè, wintervuil eraf. – Met deze Facebookpost ving mijn neef rond de 600 likes. Op de foto: twee glimmende donkerblauwe Maserati’s. Zo simpel kan het leven zijn: 580 keer hoera, voor een autowasbeurt. Meer dan honderd likes kregen het label geweldig – als bonus: 151 vrolijke opmerkingen.
In het licht van zijn 3300 vrienden vallen de 580 vind-ik-leuks te relativeren. Dat is namelijk maar 17,6% van zijn volgers.
Zelf klok ik af op 224 vrienden. Wanneer ik op mijn eentje 16 likes haal bouw ik een feestje. Af en toe tag ik iemand in mijn bericht, een beetje e-doping mag best, als het meezit gaat het cijfertje dan wat omhoog. Soms moet je doen alsof.
Mijn neef bleef nog maar tweemaal onder de 20 duimpjes. (Doorgaans overschrijden ze vlotjes de 100.) In een van die twee gevallen gebeurde dat nadat hij een blog van mijn hand deelde, Eddy, nochtans een goed stukje. (Al schijn ik dat vooral zelf te vinden.) Het resultaat: drie opmerkingen, waaronder een van mezelf. 20 reacties: dat is 0,61% op 3300 volgers.
Nu beeld ik mij in dat achter nogal wat van die reacties een opgewonden MILF zit. Voor een ervaren dierenarts, vrijgezel en met een jeugdige uitstraling, met een bloeiende praktijk, een mooi huis en landelijke tv-bekendheid, staan die natuurlijk in de rij. De licht erotisch getinte toespelingen op de gewassen wagens liegen er niet om: 'Daar krijg ik het warm van', of - meer ondeugend - 'die binnenkant interesseert mij ook wel'. Af en toe wordt het romantisch: 'Beautiful, like the owner'. Het maakt me uiteraard stikjaloers.
Gelukkig zijn er ook nog de voorspelbare grapjes van dames met namen die een wat rijpere leeftijd laten vermoeden, genre Annie, Jeanine of Agnes: 'Als ik dat had geweten was ik de mijne er stiekem komen naast zetten' of 'hier staat er nog eentje die gepoetst mag worden', dat soort geintjes. Het maakt het succes toch wat betrekkelijker.
Niettemin …
Omdat ik er stilaan klaar mee ben mij week na week uit te sloven om tot een doordacht schrijfstukje te komen, dat vervolgens slechts een enkeling leest, laat staan dat het geliket wordt, pak ik het vanaf nu radicaal anders aan. Alleen zo bereik ik de top. Niet langer ouwehoeren in ellelange uiteenzettingen, geen pogingen meer tot literair escapisme, van nu af aan noem ik mij een influencer en poseer gewoon naast een luxeproduct. Tenslotte doe ik het voor de erkenning, dat dopamineshot van de like én het gevoel erbij te horen. Als dat de prijs is die ik moet betalen om eindelijk iemand te zìjn, dan doe ik het met plezier.
Gedaan dus met titelwoordspelingen en dubbelgelaagdheden. Geen catch-22 meer en dat soort ingewikkeldheid. Mijn andere neef Koen, co-auteur op deze site, suggereerde voor mijn laatste stukje Flexi-jobben in de horeca de titel There and back again, a caregivers tale by Joost Elli, naar de bijtitel van The Hobbit. Ik zag de gigantische lezersaantallen al in zijn ogen. “Koen,” zei ik, “àls ze al Engels spreken is het nog maar de vraag of ze ooit van The Hobbit hebben gehoord. We rijgen de flops aan elkaar met die 'goedgevonden titels' van jou: Chillen met Tjechov, hoe bedenk je het? Sócrates, Bing Crosby en nog van die vergeten losers ... Laat het los. Zelfs De man met het hoedje kennen ze al niet meer …”
Vandaag geef ik mijn populariteit een flinke boost met een shoot van mezelf in een glimmende Ram 1500. De klinkende zin er onder hoeft verder geen betoog.
‘Voilà se, hij is weer proper’.
Vind je deze blog leuk? Geef hem onderaan - meer dan ooit - een hartje!
Deze blog delen op Facebook of Twitter? Klik op de knop linksonder en klaar. Een commentaar op de sociale media toevoegen is ook altijd fijn.
2021, 12 december, Lubbeek. (België). Foto: Luc Mues (FB: @jaquimaranch, jaquimaranch.com).
Comments