Ik heb uit al die verplichte opleidingsellende die me in mijn verleden als hoofdverpleegkundige te beurt is gevallen gelukkig wel één ding geleerd. Een echte game-changer. Jammer dat ik me de docent in kwestie niet meer herinner, ik had hem dank kunnen betuigen en dat overkomt zo een man, eikel doorgaans dat hij is, vast niet vaak.
“Alles voor de ‘maar’ telt niet.” Dat is hem.
Wat wil zeggen: bij het geven van een boodschap mag er voorafgaandelijk aan de ‘maar’ volop de loftrompet worden gestoken, gepaaid, siroop aan de baard gesmeerd, kontgekropen, bewierookt … het valt allemaal in het niets als die ‘maar’ door een jobstijding wordt gevolgd. Zo, en nu kunnen er meteen een hoop cursussen naar de prullenbak.
Het heeft werkelijk geen naam hoe tegen dit nochtans eenvoudige principe wordt gezondigd. In het bijzonder in de geestelijke gezondheidszorg, de werkplek waarin ik ben gepokt en gemazeld, gebeurt het voortdurend: niet alleen door de cel HR (‘personeelsbeleid’ klinkt in ons ziekenhuis heden ten dage te goedkoop), maar ook in de bejegening naar patiënten (‘cliënten’ moet ik zeggen, want ook al verblijft het gros van die mensen in een residentieel ziekenhuis en zijn ze derhalve patiënt, toch klinkt dit in ons ziekenhuis tegenwoordig te stigmatiserend). Doorgaans wordt er na dat slaan opnieuw gezalfd waardoor het slachtoffer helemaal niet meer weet wat nu gedaan.
Niemand wordt beter van rond de hete brij heen te draaien. Onder het mom van vrede zijn al veel oorlogen begonnen. Ik kreeg ooit deze op mijn bord: “Ik ben niet boos op je. Maar wel teleurgesteld.” Die uitspraak gebeurde intussen al enkele jaren geleden en blijft maar op mij to-dolijstje staan omdat ik bij God niet weet hoe ik ermee aan de slag moet.
Beleidsmakers moeten klootzakken zijn. Ik ben geen klootzak en daarom was leidinggeven niks voor mij. Ik was te wekeling en ik ben er nog trots op ook. Laat schoften de boel regelen. Finaal wordt iedereen daar beter van.
