Uitzonderlijk sta ik op zondagochtend iets voor opening bij de buurtsuper. Voor de gezelligheid, vroegopstaanders onder elkaar. Niemand moét hier zijn, de zondagsboodschapper komt later. Klokslag ritst de meute binnen, blindelings, tegenliggers zijn er doorgaans niet. Alleen was dat afgelopen week, twee over acht, buiten de man met de fietshelm gerekend. “Kan je niet eerst de mensen naar buiten laten gaan?” sneerde hij naar een frêle zestigster met te acajou haar. Met ‘helm-ophouders’ is het uitkijken.
“Was dit nu nodig?” vroeg ik hem. Hij stopte Het Laatste Nieuws in zijn afneembare fietstas, twee vege tekens. Afneembare fietstassen zijn zéér onsexy. Maar wel handig, ik heb er zelf een. “Weet u dat wanneer u zoiets met mij doet u mijn ganse dag verkloot?” Doorgaans praat ik netjes. De man fietste haastig weg. Wellicht zijn azijn uitpissen.
Ik kon de verbale aanval nooit echt aan. Gelukkig overkomt het me slechts nu en dan in het verkeer: een troela beticht mij van spookrijden op een tweerichtingsfietspad of een achterligger waant me onnozel als ik de toegestane snelheid houd. Dan voel ik mij urenlang onwel. Ik beschimp zelden zelf. Hooguit tegen triporteurs en speed pedelecs. Die ego’s verdragen een tik. Ik vermijd kwaadheid. Omdat het doorgaans niks oplost. Niet al te primaire geesten weten dat. Maar op de weg kwakkelt de zelfbeheersing.
De meeste verkeersfouten gebeuren onbedoeld, uit verstrooidheid. Er is slechts zelden reden te denken dat de ander zich ‘beter meent te voelen’ of ‘niet kan rijden’. Dat daargelaten doen we het vaak. Het màg, we denken dat die prikkelbaarheid het gevolg is van fileleed, prestatiedruk, Instagram, corona of nu weer apenpokken. Verrassenderwijs is de persoonsverandering van de mens in zijn tuig niet nieuw. Dat toont Motor Mania, een Disney kortverhaal waarin de aimabele Goofy/Mr. Walker eenmaal achter zijn stuur verandert in de vreselijke Mr. Wheeler. Dat filmpje dateert van 1950.
Ironisch genoeg lokken de modieuze verkeersingrepen ergernis uit. Voor mijn deur, een uitdovende drukke sluipweg - die dat wat mij betreft mocht blijven - wordt meer dan ooit getoeterd. Zowat het hele stadsgrondgebied, deelgemeenten incluis, werd herschapen in een contra-intuïtieve zone 30. Verdwaalde gefrustreerde chauffeurs hebben een korte lont. En omdat de steenwegen potdicht staan, streekgenoten mijden die ellendige ‘kruipwegen’ steeds meer - wellicht het achterliggende plan -, scheuren loeiende prioritaire voertuigen nu vaker langs de binnenstraten. De herlevende Johnny ziet zijn kans schoon de laagvliegerij nieuw leven in te blazen (boetes zijn een probleem voor later). Wat een herrie.
Eenmaal de aanschuiverij van de grote baan achter de rug verzeilt de automobiel geheid naadloos in een fietsstraat. Nog een tegendraads idee: je bent op een autoweg, hij ademt rubber en staal, toch is autorijden er ongewenst. Vanaf dan deelt de tweewieler in de ellende: de irritante wagen die achter je fiets hangt. De kwellingen stapelen zich aan beide kanten op. Zo hoort het in de fietsstraat. Ik peddel als een gek om aan de beknelling te ontkomen. Uiteindelijk stap ik af en maan de automobilist aan door te rijden. Die zo toch weer gewoon wint.
En dus trap ik in de val van het meediscussiëren over mobiliteitsplannen. Ik zwoer mezelf het nooit meer te doen. Het is menselijk: samen met voetbal is verkeer wat nog rest van ons wij-gevoel, waarover nog écht geredetwist wordt, met argumenten. ‘We’ staan allemaal in de file en ‘we’ hebben (hadden? - geen idee) een gouden generatie voetballers. Je kan er je zo lastig in maken als je wil: Koning Auto en Koning Voetbal beheersen het gesprek van de dag. Daar verandert geen multiculturaliteit, geen oorlog, geen pandemie iets aan. Het zijn loze debatten: wat je ook zegt, iedereen heeft altijd wel een beetje gelijk.
Vind je deze blog wel wat hebben? Geef hem onderaan een hartje! Delen op Facebook of Twitter kan ook: klik op de knop linksonder en klaar.
2022, 21 mei, Kessel-Lo, Lentedreef (België). Foto: Bart Cloots.
Het filmpje van Goofy 'Motor Mania' bekijk je hier (ca. 7').