Het familiefeest

Het kerstfeest heeft het lastig. En het ligt niet zomaar gemakshalve aan Yusuf en Mohamed. De echte boosdoener heet: De Familie. Afgaande op de tips en tricks zit er opnieuw een weinig opbeurende tijd aan te komen.

Het wemelt van de Kerstsurvivalgidsen voor het familiefeest. De meest voorkomende raadgevingen: vermijd geschillen, verzin vrolijke activiteiten en de leukste: zorg dat je een escape‑plan hebt. De Russische oorlogsdreiging is er niks tegen. De toon is: dat het eindejaar maar zo snel mogelijk weer voorbij is. Het is een tijd vol tegenstellingen: sleur maakt plaats voor onrust, routines zijn verstoord en de posities veranderen. Werkmensen worden familiemensen: de CEO heet nonkel Steven, dokter Kristof wordt ‘onze Krikke’. De derdegraads bloedband is heel even niet meer zomaar iets van horen zeggen … Drie weken later is het dan zaak Blue Monday zien door te komen.

Ik hou van Kerstmis. Dat is vreemd, want in het algemeen heb ik een gloeiende hekel aan 'de gedwongen groepsbijeenkomst'. De homeostase is zoek, de gemene deler is doorgaans niet meer is dan een theoretisch begrip. Op die manier sukkelde ik ooit in de zwangerschapsles (nooit zoveel zachte mannen bij elkaar gezien). Ronduit verschrikkelijk zijn bijeenkomsten waarvan ‘de gedeelde vriendschapsband’ de verbindende factor is. Op de vriendenbruiloft zit ik gegarandeerd aan de restjestafel met de rest van het uitschot. Aan een veel te grote ronde dis vijf uur lang over het eten te morren. Eenvoudiger zijn begrafenissen, daar hoeft het alvast niet leuk te zijn. Het is makkelijk praten over doden (niks dan goeds) en iedereen houdt van pistolets met kaas en hesp en taart met lattekes. Het tijdstip biedt bovendien gelegenheid het vroegtijdig af te bollen. Dat schept rust. Ik maak daar dankbaar gebruik van (“ik heb seffens een belangrijke meeting.”). Maar Kerst, dat is dan toch weer wat anders.

Opvallend is dat steeds meer jongeren luidop te kennen geven liever niet meer zonodig met hun familie Kerstmis te willen vieren. Nogal wat Gen Z’ers zeggen genoeg te hebben van de ordinaire tafeldiscussies en de schaamteloze vertoningen. Het geeft hen stress. De kersttraditie, en bij uitbreiding de familieband, komt daarbij onder druk te staan. Want wie de jeugd mist, mist de toekomst. Daar ligt een ouderlijke opdracht: pedagogen vinden immers dat jongeren vooral bij ‘het familiefeest’ moeten worden betrokken. Het draagt bij aan hun ontwikkeling, zo klinkt het, de voorspelbare context is prima gelegenheid om te oefenen met interacties. Het kweekt betere sociale vaardigheden en empathie.

Anders gezegd: ga ernaar toe, mét de kinderen en vergeet alle goede raad. Praat over erfenissen en politiek, maak ruzie. Drink veel, eet veel. Ga in vrede naar huis, kater ’s anderendaags uit en begin opnieuw. Jong geleerd is oud gedaan. Tenslotte is de Bourgondische schranspartij een van onze meest bedreigde tradities. De tijd dat we alleen nog met weemoed aan de zatte nonkel kunnen terugdenken mag nooit komen.

Vindt u deze blog wel wat hebben? Geef hem onderaan een hartje!

Delen op Facebook of X kan ook: klik op de knop linksonder en klaar.

Wilt u graag reageren? Dat kan beneden op deze pagina (opgelet: uw reactie is zichtbaar).

2025, 21 december, Leuven (Monseigneur Ladeuzeplein, Leuvense Kerstmarkt) (België). Foto: Bart Cloots.