Onlangs keek ik Sekswerkers. Ik kijk élke titel met seks erin. Iedereen doet het, zie ook de krantensites, zelfs de minst suggestieve kop piekt onmiddellijk in de rubriek ‘meest gelezen’. Ik doe het voor de wetenschap. Het seksleven van de Belg is beroerd, wisten de vaklui. Verbazender is dat mensen vaak niet bij hen komen rampetampen, maar knuffelen. Ze zeiden het alle zes: de eenzaamheid heerst in ons land.
Ik hou van het Daily affirmations-kalenderblok van Louise Hay, gebaseerd op haar boekenhit You Can Heal Your Life. De helft daarvan is prietpraat. In De helaasheid der dingen is de vriendin van Gunther Strobbe blij dat hun boreling hèn als ouders koos. Die apekool dus leer je van Louise. Maar de andere helft is goud waard. Nu en dan bewaar ik een scheurblaadje. ‘I do not struggle alone in the wilderness of life. Whenever I need help, I ask.’ Of dit: ‘Long-lasting relationships brighten my life.’
Het laatste, denk je, wat iemand van je wil horen is dat het ‘niet goed met je gaat’. Dus zwijg je. Anderszins word je gepeptalkt of genegeerd. Het ìs best lastig goed reageren. Het voelt naderhand vaak wrang, het zindert na. Iemand vertelde mij dat een nichtje eerder die week bij haar geboorte wellicht ernstige hersenschade opliep. Wat, in godsnaam, zijn dan de juiste woorden … Van medeleven alleen werd nog niemand beter.
Ik heb een vriend met wie ik weleens wandelen ga. De sfeer is vaak beladen. Toch komen we van onze ommetjes opgekikkerd terug. Want daar, een-op-een, ver weg van ‘de maatschappij’, mag het. Telkenmale pardonneert hij zich nadien voor zijn gezeur, spurt naar binnen en treedt weer in zijn vaderrol. Genoeg flauwdoenerij, er wordt op hem gerekend. De volgende keer wenen en tandenknarsen we opnieuw. We hebben die klaagzangen kennelijk ‘nodig’. We blijven overeind en we worden ze niet beu. We zijn maten. Het is heerlijk lachen met onze ellende, onze monkey minds. Zelfspot en sarcasme als levensvitamines: er is geen zielenknijper die eraan tipt. En het kost niks. Alleen vraagt het een tegenspeler: een vriend.
Na een lange nachtwerkweek duik ik onder. De harde reset, een zevendaags bekomst. Alleen wat echt nodig is gebeurt. Tegelijkertijd hoor of zie ik dan elke dag een vriend. Ik heb een handvol vriendschappen te onderhouden, sommigen gaan al dertig jaar mee, eentje zelfs vijfenveertig. Ik maak er een punt van: ik bel ze, stuur ze, vaak tegen mijn zin. Na een uur of twee houd ik een afspraakje voor bekeken, weer mijn cocon in. Het maakt me voor velen wellicht volstrekt oninteressant. En door anderen erg gepruimd. Want ik was er wel echt. Ze kennen me. En ze mogen me altijd wakker maken. Het is af en toe flink beulen. Liefde is immers een werkwoord. “Vriendschap gaat over loyaliteit, hartelijkheid, oprechtheid, luisterbereidheid en tweerichtingsverkeer,” schrijft Serge Simonart in Het leven en hoe het te leiden. “Maar ook om discussies, conflicten en misverstanden bijleggen.” Daar loopt het vaak mank. Ook in relaties. Het heet eigengereidheid en het is een verdomd lastige kwaal, sommige mensen raken er nooit vanaf.
Ik verdraag niet langer spanningen. Elke ruzie dient bijgelegd. Het kostte me leergeld. Zomer 2015 stond een belangrijke vriendschap onder druk. Mijn vriend trok aan de alarmbel. “Ik zie u verdorie nooit meer!,” sneerde hij. Hij bekommerde zich, want ik stelde het slecht. Ik wist dat hij op mijn zelfdestructie wilde ingrijpen. Dus werd ik kwaad. “Ho maar,” riep ik. “Het is niet omdat ik u niet zie dat ik geen leven heb. Ik zie volop mensen (ik zat in die maanden in de voorbereiding van een musical)!” “Je zet iets heel moois op de helling, copain,” zei hij. “Wij hebben een speciale band, maar als het alleen van mijn kant komt, dan houdt het op.” Ik mis u en ik heb u nodig, wilde hij vertellen. Februari 2016 zette hij mij voor een ultimatum. In de feeërieke brasserie Gambrinus, onder toeziend oog van de putti op de prachtige schildertaferelen, somde hij minutieus de grieven op waarmee hij al jarenlang liep. Alsof het een EOT betrof gooide hij aan het eind zijn voor en tegens in de balans. “Ik belde u steeds vaker. Om u de dingen te zeggen. Je reageerde gewoon niét. Toen wist ik dat je niet langer gaf om wat ik zei. Ik hield ermee op. Het vertrouwen was zoek. Van toen af aan praatten we alleen nog over het weer. Daarom zitten we hier. Ik wil van u horen hoe het verder moet.” Wat een dapperheid, hij deed waar zelfs koppels vaak niet toe komen.
Zoveel later zijn we meer dan ooit elkaars tegenpolen. Ik leerde van hem, hij van mij. Hij leerde mij praten, ik leerde hem zwijgen. Hij vraagt niet langer wat er scheelt als ik in een dip zit. Hij respecteert dat ik het niet oplos met fuiven, zoals hij. “Laat … mij … gewoon … gerust … Het heeft niks met jouw te maken.” Dat doet hij nu. Hij begreep er allemaal niks van. Hij voelde zich hulpeloos en boos. In de steek gelaten door zijn drinkebroer met wie hij zoveel moois meemaakte. Hij zag mij steeds somberder worden. Dat ‘dit-is-al-lang-niet-meer-degene-met-wie-ik-trouwde-gevoel.” Hij vergaf het mij allemaal. “Because that’s what friends do,” zegt Donkey in Shrek: “They forgive each other.” En af en toe zit het er nog eens flink bovenarms op.
Vind je deze blog leuk? Geef hem onderaan een hartje! Delen op Facebook of Twitter kan ook: klik op de knop linksonder en klaar.
2022, 10 maart, Leuven (Ballon van de Vriendschap, hoek Tiensevest-Diestsestraat) (België). Foto: Bart Cloots.
Filmmaakster Femke den Hollander FB/IG: @femdenhollander/@femkedenhollaner, femkedenhollander.be) draaide drie jaar geleden de fijne kortfilm Verbonden met (n)iemand waarin ze met 15 Bruggelingen sprak over verbondenheid en eenzaamheid. Een beklijvende prent. Je kijkt ze hier op Vimeo.
Je kunt je leven helen (You Can Heal Your Life) van Louise Hay is met vijfendertig miljoen verkochte exemplaren in meer dan dertig talen het meest succesvolle zogenaamde zelfhulpboek ooit. Het is zeer toegankelijk, maar niet voor iedereen weggelegd. Wie bij voorbaat huivert bij het begrip new age laat dit voor wat het is. Zeer Amerikaans, behoorlijk wat meligheid, niettemin (al is het maar één keer) verplichte literatuur (louisehay.com). Ook als Engelstalig luisterboek verkrijgbaar, gelezen door de auteur.
Het leven en hoe het te leiden is een bijzonder handzaam boek van Serge Simonart (sergesimonart.be).
Geniet hier nog eens van het fragment Because that’s what friends do van Shrek en Donkey.
Beeldhouwer Dany Tulkens (FB/IG @DanyTulkens/@danytulkens, danytulkens.com) ontwierp de acht meter hoge Ballon van de Vriendschap in 1988, in opdracht van het Verbond der Jaartallen, als geschenk voor de stad Leuven. Hij wilde ermee vertellen dat je met vrienden om je heen de zorgen van alledag kan overstijgen. Lees hier het persbericht van de stad ter gelegenheid van de nieuwe standplaats die het kunstwerk kreeg in 2019.
Brasserie Gambrinus (FB/IG: @gamrbinusleuven/@gambrinusleuven) is onbetwistbaar een van de mooiste café's in de Leuvense binnenstad. Alleen al de prachtige schilderingen van de Munchense kunstschilder Edgar Meyer maken een bezoek waard (Grote Markt 13, over KFC, op de hoek met de ingang naar de Oude Markt).