Ze heeft benen aan de lopende meter.
Op de ring rond Leuven, de boulevard noemen wij Petermannen hem, of ook ‘de vest’, geen enkele Leuvenaar stelt zichzelf voor als Peterman, maar ik wou er even mee uitpakken, staan prachtige herenhuizen. Mocht ik ooit nog eens in die val trappen van een eigen woonst te willen hebben, dan komt dat type met stip op een.
Alleszins bij een van die huizen hoort een jonge vrouw. Naar het zich laat aanzien alleen op zaterdag geeft ze de indruk te zijn ingemetseld in de gevel. Dat merk ik elke keer wanneer ik op die dag aan haar voorbijfiets. Ik, van haar kant, ontga haar volledig. Het is alsof iemand ze op de dorpel neerzet en dat ze wacht tot ze weer wordt opgehaald. Voor het overige voert ze geloof ik niet veel uit.
Hij is geen man die haar niet van verre heeft gadegeslagen. Dat vangt dus aan bij die benen. Die steken ruw geschat twee meter lang uit het trappenhuis, glanzend. Daar tonen zich dan haar handen, iets onlosmakelijks hebbend met haar telefoon. Alleen maar die laatste heb ik in het portaal nog niet gezien.
Ik weet wat te verwachten. Toch veins ik het verrassingseffect. Haar ranke onderarmen laten een aantrekkelijk figuur vermoeden. Het beweegt niet. Er is in de wereld vast wat ernstigs gebeurd … Nu en dan duikt een heerschap naast haar op. Die wekt dan de indruk haar ergens bij te moeten steunen.
Als laatste zie ik haar gezicht, moe ogend. Haar gelaat heeft iets van een waterkruik. Ze bekomt. Er viel gisteren vast wat te vieren en dat is een beetje uit de hand gelopen. Gelukkig is het ook maar zaterdag en voor wat anders kan die dienen dan om uit te kateren? Nog zes dagen te gaan. En dan is het weer zover: Thank God It’s Friday!
