Mannen in een camionette maken me bang. Hoe zelfverzekerd ook ik bij aanvang van mijn dagelijkse wandeling de deur uitstap, laat een camionette aan me voorbijrijden en het is weg.
In de spiegel vooraf, veilig twee hoog, zie ik nochtans gemiddeld een stellig figuur. Het kost wat moeite, maar als het goed is vang ik een glimp: van een kunstenaar die zich minstens toch een heel klein beetje verheven voelt boven die meute daar beneden, de soccer moms, dat klootjesvolk dat permanent doordendert, naar God weet waar allemaal. Toch voel ik mij als meester niet te goed me gewoon onder de stakkers te mengen. ‘Arm Vlaanderen’, denk ik nooit, dat voorrecht komt de échte groten toe.
Dit alter-ego houdt me overeind, geen gifpijl die doorheen dit schild komt. Ik ben niet alleen, de straat loopt vol met gepantserden: de mama, het voetballertje (ik bedoel het volwassen soort, die met gel in het haar), de slordige knappe rijke tweeverdiener die uiterlijk niet belangrijk vindt, de aantrekkelijke loopster. Ik ben de intellectueel. Dat ik in feite ook maar wat aanmodder is verder niet aan de orde. Ik vraag me per slot van rekening ook niet af of dat voetballertje weleens een goal maakt.
Ik kan ze allemaal aan. Behalve binken in een camionette. Het soort van duo’s dat in alle vroegte volgeladen naar het werk scheurt. Ze kijken stoer, naar mij ook meewarig heb ik de vaste indruk, hebben mouwloze shirts aan, al dan niet gecoverde tattoos, oorringen veelal en zo’n militair kapsel. Ik meen er soms eentje te herkennen uit een amateur-pornofilmpje, maar ik kan me vergissen natuurlijk. Want er schijnen prototypes te zijn van waaruit de rest wordt gekloond, wat ze moeilijk van elkaar te onderscheiden maakt. Maar van een weet ik het zeker: ik herken hem van toen hij een prachtige ass-to-mouth deed, wat deepthroat erbij en als apotheose een goedgelukte facial. Ik beeld me dan in dat dit is wat elke vrouw wilt. He’s a pro. I’m not. Schrijvers, ook niet de zelfverklaarde, zitten niet in pornofilms.
Comments