Kessel-Lo, 17 december 2021
Dag Joost
Uit je laatste schrijfsels maak ik op dat de drang naar roem en erkenning zich weer meester van je maakt. Daar is weer dat koortsig gevoel dat als een malaria-aanval om de zoveel tijd je hele wezen dreigt over te nemen. Onderdrukken heeft geen zin. Ondergaan en aanvaarden heeft de beste kans op een spoedig herstel. Een mens moet zijn lot waardig dragen, beste neef. Het jouwe is artiest zijn, kunstenaar, getroebleerde geest. Ook al is het publiek vaker afwezig dan talrijk. Vecht er niet tegen, omarm het, en wees trots. Bedenk dat Vincent van Gogh tijdens zijn leven nooit verder stond dan jij nu. Fake it till you make it. Je hebt er het aangeboren talent voor, dat bleek laatst maar weer eens.
De exacte tijdschrifttitel kan ik met niet meer herinneren. Was het in de Hallo iedereen of misschien wel in Dakappartement? Het was alleszins zo’n glossy magazine dat ons met puntige artikels en spraakmakende foto’s informeert over het wel en wee van de Rich & Famous. De foto was duidelijk vanop veilige afstand door een paparazzo geschoten. Jij zat strak in het pak en keek schichtig om je heen terwijl je uit een van je blinkende patserwagens kroop. Wie de getrouwde vrouw was die je die nacht had bezocht stond niet in het artikel, maar dat het je energie had gekost, zag ik aan de vermoeide blik waarmee je het autoportier opende. Het leven van een artiest mag dan voor velen een ongrijpbare droom zijn, jij die het in de praktijk brengt, weet welke tol het eist van lichaam en geest. Dat je ondanks je leeftijd doorzet, verdient RESPECT! Het vraagt een speciaal soort moed om het slopende artiestenleven te leiden dat vroeg of laat in zelfdestructie eindigt. Alles voor de kunst.
Verbazen doet het me hoegenaamd niet, je zo te zien. Altijd geweten dat je voorbestemd was tot grootse dingen. Ondanks je bescheiden en zachtmoedige voorkomen zit er een keiharde showman en entertainer in je, sommigen zouden je een Elton John uit de Kringloop durven noemen, maar dan doen ze je onrecht aan, ik zie jou eerder als een Paul McCartney van de Brico. – Ik herinner me míjn jeugdjaren als zorgeloos, jij daarentegen zat steeds in (ingebeelde) studio’s, op (gefantaseerde) tournees of (effectief) achter je schrijftafel aan een volgende hit te werken. De jonge jaren van Justin Elli waren tropenjaren, terwijl wij rustig de tijd kregen onze puberteit uit te zweten, werkte jij naarstig aan je carrière als Rock & Roll icoon, geen (ingebeelde-) signeersessie, optreden, ontwenningskuur was je teveel.
Ik ving trouwens het gerucht op dat je de drank hebt afgezworen. Knappe zet. Toen ik het hoorde gaf ik een minzaam knikje aan de brenger van deze mare. Zoals elke artist die zijn tanende carrière uit het slop probeert te trekken, weet jij als geen ander dat verslaving, opname en herval verkoopt en een inspiratiebron is voor nieuw broeierig werk. Ik vernam ook dat je al jaren in de psychiatrie zit. Opnieuw proficiat, een sterk stukje marketing. Niets geeft zoveel geloofwaardigheid aan het creatieve werk als een getormenteerde geest die zich uit wanhoop of gedwongen, tussen de kaken van de geestelijke gezondheidszorg werpt. Never waste a good crisis, wist Winston Churchill.
Moest het ondanks alle inspanning en opoffering toch tot niets leiden, weet dan dat je met quasi zekerheid mag aannemen dat je alsnog succesvol, beroemd en gevierd bent. – Ik verklaar me nader. – Laatst leerde ik uit een interview met sterrenkundige Ans Hekkenberg over het multiversum, en dat het onwaarschijnlijk is dat er maar één versie van onszelf bestaat. Er zouden immers meerdere heelallen zijn met oneindig veel ruimte en planeten. De kans dat er in één zo’n universum nog een Joost/Justin Elli rondloopt is blijkbaar zeer aannemelijk. De kans dat ook die Justin Elli er niets van bakt, lijkt me dan weer hoogst onwaarschijnlijk. Ik ga hier verder niet in detail gaan (dat zou ons te ver brengen 😉) maar weet dus dat het succes je eigenlijk al niet meer kan ontsnappen.
Dit gezegd zijnde, beste neef, wil ik mijn laatste brief van 2021 aan jou, besluiten door mijn oprechte en warme wensen over te brengen voor het onvermijdelijke nieuwe jaar. Ik wens je geluk. Niet teveel (daar heeft een artiest geen behoefte aan), maar wel voldoende om de moeilijke dagen, die er ongetwijfeld ook in 2022 zullen zijn, op te vangen. Ik wens je succes in wat je onderneemt en vooral veel plezier onderweg. Als het dan niet helemaal wordt wat je er van had verwacht, was het toch een fijne verspilling van de tijd. – En vergeet niet, telkens opnieuw scheurt op 31/12 een jaar zich onverbiddelijk van de kalender om stoemelings te herbeginnen. Ge kunt er uw klok op gelijk zetten. Wij mensen kunnen ons van alles inbeelden en onszelf belangrijk vinden, maar de tijd wacht op niemand. Wat er ook gebeurt, elk jaar eindigt. Geen oorlog, geen Romeins Rijk, geen Pleistoceen, neen zelfs geen Dokter Le Compte weerstaat het tikken van de klok (al lijkt FC De Kampioenen aardig in de buurt te komen).
Alles verdwijnt, alles verandert. – Op zich een rustgevende en geruststellende gedachte, toch.
Bedankt voor de vriendschap
Je neef Koen
PS: het spijt me voor de ‘highbrow’ titel. Ik zal er aan werken in 2022.
Lees wat vooraf ging aan deze brief hier ('Sylvie').
2021, 16 december, Kessel-Lo (België). Foto: Roos Vandenborre.