Hallo Joost
Klussen – je weet waar het begint, zelden waar het eindigt. De vouwgordijnen in de eetplaats aan de tuinkant hadden hun beste tijd gehad. Om helemaal eerlijk te zijn, zelfs dát punt waren ze ruim voorbij. Maar je weet hoe dat gaat: gordijnen zijn als mensen, ze gaan niet plots van nieuw, fris en fruitig naar oud, lelijk en stoffig. Dat gebeurt gletsjergewijs. Wie elke dag met iets of iemand geconfronteerd wordt, ziet de tand des tijds niet bijten; dat wil zeggen tot het uit mekaar begint te vallen en de verkleuringen zo talrijk worden dat ze stilaan een lijkvlek vormen.
En dus werden er nieuwe besteld bij een Leuvense gordijnenspecialist. We gingen voor gordijnen van het soort dat je open en toe kan schuiven. Na al die jaren wilden we wel eens wat anders, en anders betekent dan vaak terug naar het klassieke concept. De Leuvense gordijnenspecialist kwam alles professioneel opmeten en zou ook de plaatsing verzorgen, dat scheelt weer een zorg of twee. De verwijdering van de afgeleefde constructie zouden we zelf doen. Ik heb wel wat kluservaring dus op verrassingen ben ik voorbereid. Sterker nog, het ontbreken van verrassingen tijdens het klussen zou pas een verrassing zijn.
De nis van het brede, plafondhoge venster werd zorgvuldig afgestoft en ontvet. De barsten en gaten werden in meerdere fases vakkundig geplamuurd en toe-gekit. Het geheel kreeg een likje verf met een frisse RAL-kleur. – Klaar, zou je denken. – Je zal het altijd zien, pak je die kraaienpootjes aan, blijken de wallen onder je ogen plots veel meer op te vallen, om van de flapperende onderkin nog maar te zwijgen.
Bij het sponzen van de vensternis bleek onder het vaalgrijs van het plafond eischaalwit te zitten. We kwamen erachter dat een plafond afwassen een stuk makkelijker zou zijn moest je het op de grond kunnen leggen. Een pijnlijke nek later was ook deze klus geklaard. Prima dus – maar waarom de nieuwe frisse RAL-kleur niet doortrekken op de TV-muur, al moeten dan ook de plintjes opnieuw gelakt en vernist, het geheel zou anders maar slordig ogen. Ook dat werd een succes, al viel plots op hoe beduimeld de open keuken eruit zag. Terug naar Colora voor nog 2l frisse-RAL-kleur-verf en een extra rol afplaktape.
Voldaan en niet zonder trots werd de getransformeerde leefruimte gekeurd. Er viel een ongemakkelijke stilte, tot iemand zei: “Die keukenkastfrontjes zijn aan vervanging toe, toch?”. De schrijnwerker is gelukkig geen onbekende, dus lang moet er niet gewacht worden op advies. Gemaskerd en met een schoendoos fineerstaaltjes komt hij onze opgefriste woning binnen en knikt goedkeurend met de flair van een vakman. Toch één kleine opmerking. De vochtcirkel links aan de raamlijst was dan wel weggewerkt, om herhaling te voorkomen dienden enkel verluchtingsgaten in de zijgevel opnieuw te worden opengemaakt. Met de Makita boormachine in de hand en het kniekussentje onder de arm begaf ik mij in de kilte van april. En als we dan toch bezig zijn, kon dat stukje afgeschilferde crepi in één keer mee worden aangepakt.
Enfin, om een lang verhaal kort te maken, ettelijke ongeplande verlofdagen later was de klus geklaard. Er werden nog snel een paar vintage muurlampen opgehangen, maar het vernissen van parket en trap werd wijselijk uitgesteld tot een volgende opflakkering van huiselijkheid.
Moe maar tevreden liet ik me ’s avonds in de zetel glijden. Er werd een documentaire uitgezonden over de gebroeders Jan en Hubert van Eyck en de restauratie van hun wereldberoemde tabernakel: Het Lam Gods. Ik beeldde me in dat jaren eerder iemand naar het kunstwerk keek en zei: “Tient, misschien moeten we er eens met een vochtig doek overgaan, de kale knikker van Joos Vijd heeft zijn glans verloren. Jaren later staan ze nog altijd vernis te schrapen, te X-rayen, te plamuren en te retoucheren.
Klussen – je weet waar het begint, nooit hoe het eindigt.
Vermoeide groeten
je kozijn
Koen
2021, 9 april, Kessel- Lo (België). Foto: Roos Vandenborre.