Er is met de wandelsport iets aan de hand dat me ontgaat. Ik denk het te associëren met iets leuks. Maar dat is het lid van de wandelclub niet aan te zien.
Ik ben er nog niet achter gekomen met precies welke regelmaat, steevast op zondag, dat wel, maar om de zoveel tijd is het mondaine (ik bedoel het een beetje cynisch) Kessel-lo een stuk van een wellicht veel groter wandelgeheel. K-Lo (spreek uit als Kay-low, zo heet het tegenwoordig bij het inwonende jonge volkje) is mij altijd al wel een genegen plek geweest, maar de hardnekkige aantrekkingskracht die ze op hikers heeft blijft verbazen.
Uit het niets duiken ze soms dus op: de wandelplaatjes en in de ochtendstond de eerste deelnemers. Nooit andersom. Het lijkt tovenarij, die bordjes. Ik denk dat ze met veel passie bij nacht en ontij aan een van de vele lantaarnpalen die K-Lo rijk is worden bevestigd. Er is binnen de club vast een verantwoordelijke voor die zich in alle ernst, al jarenlang, van deze belangrijke taak kwijt.
Ik geloof dat er in de spelregels staat dat je wordt geacht flink door te stappen. Ik weet eigenlijk niet of er zoiets als een reglement bestaat, binnen zo’n club. Maar het heeft er wel alle schijn van. Je loopt bij voorkeur achter elkaar. Je kijkt niet al te veel rond, het gaat om de beleving van het stappen, niet van de omgeving. Dat verklaart misschien meteen ook de keuze voor K-Lo. Het is niet de bedoeling dat je al te veel praat met elkaar. En al helemaal niet dat je gaat socialiseren met een buurtbewoner. Die kom je bij voorkeur niet tegen. Gebeurt dat toch, dan negeer je hem. Helpt dat tenslotte niet, maak hem dan op een non-verbale manier duidelijk dat hij ongewenst is, best zo snel mogelijk opzout en het niet in zijn hoofd moet halen je de weg te versperren.
Vind je deze blog wel wat hebben? Geef hem onderaan een hartje! Delen op Facebook of Twitter kan ook: klik op de knop linksonder en klaar.
