Af en toe word ik verrast door een kunstenaar die zich normaal probeert te gedragen. In mijn buurt woont er zo eentje. Hij maakte drie gigantische touwen en die liggen op het Kesselse Blauwputplein. Je moet er maar opkomen. Ik zou meteen zeggen: nee, drie gigantische touwen, daar wacht niemand op. Maar ik zie die touwen dan ook te veel als touwen. Het zijn de inmiddels wereldberoemde ropes.
De Stad Leuven wil zoveel mogelijk mensen betrekken bij het kunstwerk. “Kunst in publieke ruimte is voor de stad heel belangrijk,” klinkt het bij monde van schepen van Cultuur Denise Vandevoort. “Zo moeten mensen geen drempels overwinnen met bijvoorbeeld ergens te gààn kijken naar kunst, maar kunnen ze gewoon ook dagdagelijks kunst ontmoeten in publieke ruimten.” Mooi.
“De bedoeling is toch vooral dat iedereen zelf een betekenis probeert te geven aan de ropes,” — natuurlijk ropes, niet touwen — werpt kunstenaar Ief Spincemaille, I-e-f uiteraard, tegen. “Het zijn touwen die hier als een soort object op het plein niet alleen getoond maar ook gebruikt kunnen worden. Bijvoorbeeld door kinderen, om op te zitten, te hangen of te spelen.”
Een normaal man zowaar! Weliswaar met het verplichte oorbelletje, maar voor het overige: geen lang haar, niet in het zwart gehuld. Een opluchting! Helaas: “Maar ook tijdens de wintermaanden, als het te koud is, zullen ze door de stad worden gebruikt op verschillende manieren, waaraan ze nog invulling moeten geven. Ze denken bijvoorbeeld als tijdelijke vergaderruimte.”
Laps, zeepbel doorprikt. Ook Ief raakt dus de pedalen kwijt. Als kunstenaars over hun werk beginnen te praten gaat het fout. Een tijdelijke vergaderruimte! Voor confidentiële besprekingen bijvoorbeeld, waarom niet: “Kom we zetten ons onder die drie touwen, dan kunnen we alles in alle discretie bespreken.” En op de koop toe in volle coronatijd? Sla er die foto’s van die wereldwijde rope-orgieën maar eens op na.
Maar ik begrijp er dan ook niks van. Het is schijnt nochtans allemaal redelijk voor de hand te liggen: “Rope is een designconcept dat door het te activeren een heel andere invulling krijgt,” valt op de website van Flanders DC te lezen. “De functiewinst is het uitgangspunt van Rope: in de onbestemdheid zit de verbeelding.” Asjemenou. Ik volg intussen al wel de ropeblog.
