De pistolet schijnt de mens te beroeren. Hij lokt een soort van verslavingsgedrag uit die ik niet zo goed kan plaatsen. Net zoals een roker die zonder sigaretten valt en tot alles in staat is er toch maar aan te geraken, zo ook is de pistolet-eter bereid grenzen te verleggen voor het scoren van zijn wekelijkse dosis.
Ik zie het elke zaterdag gebeuren, hier bij mij op de hoek. Daar is een bakker die al lang niet meer opendoet op zondag. “Dat ze gewoon eens op zaterdag komen, het is verdomme voor mij toch ook zondag!”, moet hij zich hebben bedacht - daarom doet het fenomeen zich hier vierentwintig uur eerder voor dan op de meeste andere plaatsen. Dat heeft van de trouwe bakkersklant ongetwijfeld wat aanpassing geëist, maar goed: alles voor zijn spul. Het geeft de echte liefhebber van het gebeuren natuurlijk tevens de gelegenheid dat momentum twee keer op een weekend mee te maken, zaterdag bij de vaste bakker en zondag opnieuw, bij een andere. Dat is niet hetzelfde, maar goed.
Aan het eind van de maand is de wachtrij wat korter. Dan staan er nog uitsluitend de gegoeden en de zwaar verslaafden. Om zeven uur dagen de eersten op. Nochtans gaat de winkeldeur slechts los als de tammere bakker is klaar is met bakken, om halfacht. Rijkelijk laat, maar waarom zou de dealer vroeger opstaan dan nodig? Zijn discipelen dagen toch op, en een verslaafde is tenslotte tot alles bereid.
Zolang ze daar staan zeggen de meesten niets. Misschien is de craving naar het spul daarvoor te groot. Zoals sommigen ’s ochtends pas beginnen te praten nadat ze een kop koffie of twee hebben gedronken. Ik kan het niet laten af en toe mijn hoofd uit het raam te steken en het voorwaartse geschuifel te aanschouwen terwijl ik een boterhammetje met pindakaas naar binnen werk. Ik hoop dan in hun plaats dat die vermaledijde pistolet hen straks wat vrolijkheid brengt. Genoeg voor een hele week.
