Ik mag Jani wel. Ik durf het bijna niet te zeggen, want Jani werd groot dankzij de VTM, en daar moet je mee opletten want voor je het weet word je in een vakje gestopt.
Soms denk ik dat Jani over zijn houdbaarheidsdatum heen is. Ik vat waarom Canvas, dé referentie voor goede smaak, moeilijk met hem rijmt. Jani maakt flauwe vrouwelijke mopjes en hij is natuurlijk in de eerste plaats een opzichtige nicht. Niks tegen nichten bij Canvas, maar het moeten wel choco’s met stijl zijn. Type Jef Neve, om er maar eentje te noemen.
Wat niet wordt begrepen is dat het Jani precies daarom is te doen. Het heeft wat moed gevraagd maar ik kocht zijn boek. Dat deed ik overigens gewoon in de supermarkt. Om maar te zeggen: ik was vastbesloten me niet voor die aankoop te schamen. Geen geheimdoenerij dus, integendeel, het was zelfs met fiere tred dat ik ermee naar de kassa stapte. Non-verbaal uitschreeuwend: “Ik voel me niet te beroerd om goede raad van Jani te krijgen! En dat zouden jullie beter ook niet zijn!”
Nu valt er over mijn kledingstijl natuurlijk ook wel wat te zeggen. Ik krijg het van mijn dochters te horen, dat die eeuwige zwarte stretchshirts nergens naar lijken en me alleen maar meer die kleine dikkerd maken die ik niet wil zijn. Maar geef me even tijd. Het is een proces. Ik ben met Jani in dialoog. En ik heb al heel wat achter mij gelaten. “Je lichaam verandert dus is het ook normaal dat je kleding verandert,” poneert Jani.
Het vraagt wat aanpassing om afscheid te nemen van die T-shirts met opdruk, want die moeten weg van Jani. En mijn wat inzakkende lijfje wat vaker in een hemd te hullen. Van de helft van die opdrukken heb ik overigens nooit wat begrepen. Een shirtje heb ik gehouden: een zwart, met grote witte sobere druk. “Nobody knows I’m a lesbian”. Daar kan zelfs Jani niks tegen hebben.
