“Oh, een dyke is dus zo’n type pot waarbij het er op het voorhoofd net niet op staat gedrukt?”
Ik besefte dat ik me met deze uitlating op glad ijs begaf. We zaten samen aan tafel, mijn dochter, haar knappe vriendin en ik, en toen floepte het eruit. Het ging over het feit dat we een gemeenschappelijke kennis hebben, een bloedmooie vrouw, die op een moment lesbisch was gaan zijn en een stel vormt met zo’n dyke. Alle mannen waren toen met verstomming geslagen. Wat een zonde! “We moeten ze genezen! We moeten ze weer bekeren!,” waren veelgehoorde paniekkreten. Een dyke is wat wij hetero’s weleens ‘het mannetje van de twee’ noemen.
“Ja,” zei mijn dochter in antwoord op mijn vraag,” zo zou je het oneerbiedig kunnen uitdrukken.” Mmm.
Ik maak er graag grapjes over, over het feit dat mijn dochter van vrouwen houdt. “Het is bijzonder fijn om samen naar knappe meiden te gluren,” dat soort flauws.
Wanneer ik de dyke maar niks vind dan heeft dat vooral niet te maken met het feit dat ik wat tegen die hele LGBTQ-gemeenschap zou hebben. Wie mij kent weet dat het overgrote deel van de mensen in mijn omgeving anders geaard zijn en dat ik hou van die mensen. Ik heb er mee te maken in de musicalscene waarin ik zit en in mijn familie: mijn oudste broer kon zich wellicht geen warmer nest inbeelden waarin hij halverwege naar het eind van de jaren tachtig uit de kast kon komen. Ik hou niet van potsierlijkheid, van karikaturen, clowneske toestanden. Dààrom heb ik het niet op de dyke begrepen. Ik heb het niet begrepen op aanstellerij en tafelspringers. Ik kijk met meewarigheid naar al die prides. Meewarigheid, omdat het in mijn beleving dat soort druktemakers is dat heel het aanvaardingsproces van de holebi’s (ho, dat is een term die ik vast niet meer mag gebruiken) danig vertraagt, zo niet om zeep helpt of zelfs weer achteruitzet. De beste manier om geaccepteerd te worden is gewoon te doen. En niemand die er verder om maalt. Zover zijn we intussen.
