Het jaar van het Kind

Een zondagnamiddag invullen is niet altijd makkelijk. Voor de meeste mensen betekent het gedwongen nietsdoen: de dag uitklokken, bij voorkeur vanop de zetel. De uitvliegers trekken naar meubel- en keukencentra — die teren op de Dag des Heren. Je zal er maar gerant zijn: kennelijk pas als mensen zich met hun bestaan écht geen raad meer weten vinden ze de weg naar jouw zaak. Eggo maakte er zijn slogan van: ‘De keuken van mijn leven’. En dan is er uiteraard nog 'de hardwerkende Vlaming', die hybride werken met zondagsarbeid verwart.

Op zondag ontstaat rust. De ‘ontprikkeling’ waar iedereen over praat. Net zo is het met sneeuwdagen: alles vertraagt en een wit akoestisch tapijt dempt de herrie. De razernij stopt. En precies daar gaat het schuren: zodra de stilte valt, weten we vaak niet goed wat ermee aan te vangen. De weinige vrije momenten worden lastig omarmd. Het simpele ‘zijn’ is vooral ongemakkelijk. Op zondagnamiddag komt er plots ruimte voor reflectie — en dat voelt vaak onprettig. Dat onbehagen duwen we liever weg en kiezen er in de plaats voor tijdens de week snel een uurtje ergens op een mat te gaan liggen. Het is gemorrel aan de oppervlakte, het moderne symboolhandelen: schijnzelfzorg die vooral goed ‘voelt’. En perceptie is nu eenmaal alles.

Diezelfde onrust sluipt zelfs al de vrije tijd van kinderen binnen. Het clubleven valt op zondag na de middag vooralsnog bijna stil. Beter zo. Want hoe zinvol ook, ook daar draait het vrije uur steeds vaker om extra bekwaming. Prestatiegerichtheid dus. Vorige week sprak ik de dochter van een vriend. Vijftien jaar, een zangtalent. Ze zit tijdens de week op internaat van de kunsthumaniora. Op vrijdag om vier uur rept ze zich naar huis, twee uur later volgt ze les aan de academie. De volgende ochtend wordt ze daar weer verwacht. Dat kind was doodmoe. Geen wonder dat zoveel jongeren al rond hun dertigste tegen hun grenzen aanlopen.

Afgelopen zondag werd dat sombere beeld tijdens een wandeling in het Provinciedomein gelukkig bijgesteld, door het geluid van spelende kinderen. Chiro. Niet iedereen houdt ervan, maar ik vind ravottende kinderen fijn. Fijn ze te zien kind zijn. Dammen bouwen, dat soort oerdingen, met slechts één doel: plezier maken. Jong geleerd is oud gedaan.

Spelen is niet alleen leuk, het is ook nodig. Het aanbieden van spelgelegenheid is trouwens een ouderplicht. Het Kinderrechtenverdrag is daarover duidelijk: “Kinderen recht hebben op spel en recreatieve bezigheden.” In die optiek is ook een kind thuishouden en het overbeschermen — het tegenovergestelde van de propvolle agenda, en misschien wel een verdoken welvaartsziekte — fundamenteel fout. Nu is dat debat niet van gisteren. Unicef riep 1979 al uit tot het Jaar van ’t Kind. De ironie daarvan ontging ook de Antwerpse Strangers niet, in hun gelijknamige liedje: “Ik zou alle dage, of tenminste toch zo na en dan, on olle wille vrage: lot ons kind're zijn, zo lank as 't kan. Dan is, beste vrind, ellek jaar van 't kind.”

Ach, uiteindelijk komt het met ‘de jeugd van tegenwoordig’ ook altijd wel goed. Met ons viel ook niet veel aan te vangen ... Cultuurpessimisme leidt nergens toe. En ten slotte hebben Chiro en Scouts ledenaantallen die richting de 100.000 gaan. Niet elk kind zit dus zomaar iedere dag achter een scherm. Het Verdrag zegt trouwens ook dat kinderen recht hebben op rust en vrije tijd. Daar valt nog wat te winnen. Een dag per week niks doen bijvoorbeeld. Een zondag lijkt me daarvoor wel geschikt. In de zetel.

Vindt u deze blog wel wat hebben? Geef hem onderaan een hartje!

Delen op Facebook of X kan ook: klik op de knop linksonder en klaar.

Wilt u graag reageren? Dat kan beneden op deze pagina (opgelet: uw reactie is zichtbaar).

2022, 23 mei, Kessel-Lo (Provinciedomein) (België). Foto: Truus Elli.

Meer hier over het Kinderrechtenverdrag. De passage in de blog verwijst naar artikel 31.

Uitgelezen? Luister hier op Spotify naar mijn single LISBETH YES (rechtstreekse link naar song). En een mens zou het haast vergeten, maar TELKENS ALS JE NAAR ONS KOMT, mijn eerdere single, blijft ook onverminderd beschikbaar op Spotify, op YouTube of te koop in de iTunes Store (99 cent).