Doorgaans aan zee worden mijn haren blond. Voortaan worden ze grijs, ik zag het gisteren voor het eerst in de lift.
Plots ben ik er dus zo een, zo’n man die het eindelijk voor mekaar heeft allemaal. “Wie grijs wordt heeft zijn zorgen achter zich gelaten” hoorde ik ooit. Ik zie ze rondom mij, niet goed wetende onder welke hoed ze te vangen. Types Pascal-de-klankman, de ene al wat dikker dan de andere, maar ergens lijken ze geweldig hard op elkaar, onder meer een weinig doordachte haarsnit is iets wat hen bindt. Ze zien er tevreden uit omdat ze een goed leven hebben gehad, datgene wat ze wilden leiden, dat onderstrepen ze meermaals, en kijken er met enige voorbarigheid op terug. Er zijn wat offers gebracht onderwege, een echtscheiding of twee, maar hey - dat is nu eenmaal de prijs die je betaalt voor zulk een rock-’n-roll bestaan. Ze zeggen het zelf zo, ik vind het niet uit.
Ik vind mijn naam niet passen bij het soort van man dat ik ben geworden. Ze hadden me beter Marc of Peter genoemd, of Hans dat kan ook nog net. Maar Joost hoort niet echt bij zo’n type veteraan. Jokke is al beter.
Ik weet niet goed wat ik met mijn nieuwe status aanmoet. Ik heb de drank jaren geleden al afgezworen, ik ben voldoende bereisd en belezen vind ik, een mens moet ook niet overdrijven. Ook stoppen met roken doe ik regelmatig. Ik heb al wel wat geflirt met deernen, maar dat is niet waar het een Pascal of een Peter om draait. Die pakt uit met zijn relatie die nu al een aantal jaren stabiel is, met een verbazend goed uitziende leeftijdgenote, onder het mom van dat hij zijn wilde streken een beetje achter zich heeft gelaten. Het hoeft allemaal niet zonodig meer, hij is wat rustiger geworden, zoiets.
Ik heb die verbazend goed uitziende leeftijdgenote achter de rug, even geleden al. Ik ben geloof ik grijs zonder meer.
