Dealbreaker

“Papa heeft touche. En je kent haar. Ze heet Sidonia. De meeste mensen zeggen ‘tante’.” Ik probeerde hoe ik het mijn dochters zou vertellen.

Ik had het bepaald niet zien aankomen dat ik de speedking van de avond zou zijn. Van de elf dames hadden er negen mij ‘als opnieuw te ontmoeten’ gecatalogeerd. Dat is natuurlijk nog niet hetzelfde als neukbaar, dat besef ik. Niettemin was ik op die speeddate nogal gewild. Ik krijg nog altijd e-mails van de organisatoren waarin ik word uitgenodigd op exclusieve avondjes met andere hotties van overal te lande. Ik ben in de ranking van de upperclass terecht gekomen.

Ik beeldde me in hoe Sidonia voor de spiegel had gestaan, luttele uren voor vertrek. “Ik ga speeddaten en ik trek aan … mijn motorpak.” Het hoeft geen betoog dat ìk haar niet had aangeduid, de bonenstaak met uilenbril en een merkwaardig niet-kapsel was bepaald geenszins mijn ding. Zij van haar kant liet het tijdens de kleine groepsdrink die we na afloop hadden niet na haar interesse blijvend te betuigen. Ze week niet van mijn zijde en liet haar hand onder tafel op mijn been begaan.

Ik sprak nadien nog af met twee dames. Eentje had een gastric bypass ondergaan en was beste vriendinnen met haar mama. Tweemaal fout. Over de naam van mijn derde match raakte ik niet heen. “Carine, ik heb weer zin in jou.” Namen kunnen een dealbreaker zijn.

De laatste waarvan ik had verwacht voor mij te hebben gekozen heette Tinne. Ik achtte mij bij dat prijsbeest bij voorbaat kansloos. Daarvoor is ze te mooi, te classy ook, mystiek. We spraken één keer af en dat werd heel erg fijn. Toen kwam er corona en sindsdien is het stil. Ik geloof dat we op elkaar aan het wachten zijn. Of misschien is het omdat ze zegt glutenintolerant te zijn. Van de weeromstuit gaan er dan bij mij allerlei bellen af.