De weg ligt altijd open

The Daily Elli 16

Dit komt je misschien niet geweldig goed uit om te horen: je persoonlijkheid en bij uitbreiding je zelfvertrouwen zijn kneedbaar. ‘Ik ben zo niet’ of ‘ik heb dat niet in mij’ zijn op zijn minst niet zo waar dan je jezelf wijsmaakt. Het zijn foefjes. Het zijn gedachten. Dat is mogelijk vervelend omdat het betekent dat je ermee aan de slag kan gaan. En dat wanneer je besluit van dat niet te doen het een bewuste keuze is.

Op wat instincten na is er niets aan je leven of je persoonlijkheid dat er zomaar van nature is, laat staan dat het onwrikbaar zou zijn. Want je hebt alles geleerd. Niets namelijk gaat vanzelf: je kan pas iets nadat je hebt geoefend.

Alledaagse moed is van het lastigste dat er te oefenen valt. Het is een soort van meta-oefening, meta-moed. En slopend, want alledaags. Het is nochtans de alledaagse moed die je vooruit stuwt. Zelfs de meest saaie mens houdt daarvan. Alledaagse moed gaat over een lastige telefoon plegen, kuisen, koken, buitenkomen, sporten, ondanks je moeheid toch opdagen op een afspraak met wat vrienden. Anders gezegd: al die dingen voorvoor je eigenlijk liever de zetel niét wil uit komen.

Moed vind je niet door je af te vragen of je je ergens klaar voor voelt. Dat zal namelijk zelden zo zijn. De kwestie is dat je er klaar voor bent. Dat is natuurlijk evengoed rationeel, maar het is de duw die je nodig hebt. Want zelfs wanneer je er klaar voor bent wil het nog niet zeggen dat het prettig voelt. Die prettigheid zit hem in de aangename ervaring achteraf: dat toch-blij-dat-ik-het-gedaan-heb-idee.

Mel Robbins

Vindt u dit stukje wel wat hebben? Geef het dan onderaan een hartje.

Delen op Facebook of X kan ook: klik op de knop linksonder en klaar. Zet er even #thedailyelli bij.

Wilt u graag reageren? Dat kan beneden op deze pagina (opgelet: uw reactie is zichtbaar).