Dad bod

Kessel-Lo, 18 juni 2021

Beste Koen

Tijdens het weekend van 25 tot 27 juni ga ik op remancipatieweekend. Het is van moetens, ik kan wat mannelijkheid gebruiken.

Ik weet niet goed wat te verwachten. Ik twijfel ook nog: de organisatie heet Masterflirt, mij klinkt het goedkoop, maar een collega praatte mij om.

Het bootcamp maakte hem zelfzeker. Tijdens ons gesprek, midden op de campus, stond hij plots in zijn marcelleke, mij de aanzet van zijn three quarter sleeve-tattoo te tonen: Maori-achtig, met zo’n koru erin, die gekke spiraal die staat voor nieuw begin, groei en harmonie. Enfin, je weet wat ik bedoel, zo’n tatoeage die je al bij vijfhonderd andere mannen zag.

“Denk maar goed na,” zei ik. “Zo’n sleeve is onomkeerbaar, hoor.” Maar hij wist het zeker, daar zorgde het camp voor: dit is wat hij wou, voor altijd, daar kon ik gerust in zijn. “Sinds die tattoo voel ik mij pas compleet.” Die uitspraak bevreesde me, ik hoorde ze eerder, van een emotioneel incontinente kennis. Twee maanden later verdween ze met de noorderzon. “Dat is weer een die eindigt met op zijn minst twee full sleeves,” dacht ik.

Dus, Koen: om nu te zeggen dat we voor zo’n tattoo moeten gaan, nee. Maar: het mag allemaal wel weer wat stoerder. Wij werden opgekweekt als metromannen en dat werkt niet langer. Met name Wifty’s (Women over 50) snakken naar Mr. Macho. Het is proper, ons eerst jarenlang male bashen, gevoelens aanpraten en ons ermee laten zitten. Vanaf nu is het dus weer incasseren. Vermannen zeg maar.

Ik wijs je op een beginnende golf: de gelijkheidsideologie en sekseneutrale maatschappij als oubollig gedachtegoed. Ik voel zowaar het tij keren, er tekenen zich twee stromingen af. Ga maar na: check hoe de slogan ‘de pil is vrouwenonderdrukking in een doordrukstrip’ en Boer zoekt Vrouw, zowaar rolpatroonbevestigende primetime tv, naast elkaar bestaan.

Het is een teken, Koen. Ik maak mij niet langer druk in tendensen. Het ene decennium mogen bouwvakkers nafluiten, het andere niet. Wederom gemor uit één hoek. Een single vrouwelijke collega vertelde mij: “Ik gaf er geld voor mochten ze naar mij fluiten. Het overkomt mij nooit.” Nog een: “Als ik thuiskom en de straatwerkers fluiten me na dan weet ik dat ik besta en er nog leuk uitzie ook. Het is de enige mannelijke aandacht die ik op een dag krijg.” Ik verzin het niet.

Ik hoop ondertussen dat ik op het juiste moment in het ouderlingentehuis terecht kom, in een periode waarin een tik op de kont door zorgverleners halvelings dogend wordt weggelachen: “Hela, profiteur, het is al goed! Gij zie, geile bok!” Ze tikt mij op de vingers met een schalkse blik en ik lach mijn tandvlees bloot. Niks gebeurd. Sterker nog, ik schijn in blakende gezondheid te verkeren. Ze mag mij voor een keer kinderlijk toespreken: “Ik denk dat gij een sloeber zijt geweest!” Het is allemaal een kwestie van geluk en timing, van het klimaat, zeurderig of zwoel. Ik heb met fantastische verpleegsters gewerkt die dat perfect konden hanteren. Misschien dat ze vandaag zouden worden verketterd.

Dus, Koen, komend weekend leer ik hout hakken en schiet ik hopelijk een beer. Ik zou ook graag gaan leerlooien. En iets met vuur, bbq-en of zo, maar wel alleen op een barbecue met deksel.

Om te schetsen wie ik worden wil: in een lesbisch paar heet het de butch, de tegenpool van de femme, de vrouw in de relatie, die het traditionele vrouwelijke patroon volgt. Verwar de butch niet met het manwijf, die is namelijk hetero. De butch wil ook geen man zijn, want dan werd ze wel transgender. (Ik denk plots aan een oude Hollandse melkreclame: “Is deze koe een mannetje of een vrouwtje?” - “Een vrouwtje, anders was ze een stier.” - dit terzijde). Ik hoop dus zo dicht mogelijk bij een man-in-een-vrouw te komen, ik denk dat ik het daarmee weer een aantal jaren uitzing.

Merkwaardig dat de klassieke man-vrouwopdeling nergens zo sterk is dan in sommige lesbische relaties. Maar het schept duidelijkheid, het is wel handig, zo een indeling naar geslacht. Daar moeten we maar weer eens over nadenken. Het zou veel misverstanden uit de wereld helpen. Ik zei het al, gelukkig beweegt er wat in die richting.

Maar, Koen, los van dat alles, als we het mogen geloven hebben we alvast één troef: met ons leeftijdsbuikje liggen we binnenkort terug helemaal in de bovenste schuif. De zogeheten dad bod is wat vrouwen weer willen. Evi Hanssen stelt het in haar podcast Walkie Talkies scherp: “Als je een man hebt met een sixpack, dan is dat ook wel zo een die veel tijd doorbrengt in de fitness, dus die geen tijd heeft om lekker te gaan eten, lekker te blijven liggen in bed, voor de tv te hangen … Je kan wel een man hebben die perfect is afgetraind, maar dan moet je de rest er ook bijpakken. En die mannen die eten alleen maar kip met broccoli.”

Nu het niet langer is toegestaan een zwangere buik te betasten stel ik voor dat we op onze volgende ontmoeting elkaars buikjes eens goed vastpakken. We hoeven wat dat betreft dus voorlopig niet al te veel te veranderen: we eten gewoon verder volop glutenvol en koolhydraatrijk. En geen fitness. Af en toe zijn we onze tijd vooruit.

Zoals steeds genegen

Je kozijn

Joost

2021, 9 april, Leuven (City-Fit, achterkant Leuven Shopping Center) (België). Foto: Bart Cloots.

Meer weten over Wifty? Kijk op wifty.be.

De podcast Walkie Talkies (Billie podcast, Het Nieuwsblad) luister je o.m. hier op Spotify (ook op Apple - en Google Podcast).

Nadat ze mekaar twintig jaar uit het oog verloren, beloven twee neven elkaar elke twee weken op vrijdag een brief te schrijven. Je vindt ze verzameld in de rubriek Brievenpost.

Vind je deze post leuk? Geef hem een hartje!

Deze post delen op Facebook of Twitter? Dat is heel eenvoudig: klik op de knop linksonder en klaar. Een comment toevoegen is altijd leuk.