De wereld is verziekt van de meninkjes. Het woord meningitis krijgt er een betekenis bij. We schijnen ons leven vooral te leven door erover te praten.
In Nederland woedt al jaren een talkshowoorlog: de strijd om de kijker voeren ze daar niet met entertainment, maar met meningen. Met name ‘op rechts’ zijn de formats van die shows vaak flinterdun: bijvoorbeeld Vandaag Inside hangt op aan drie ouwehoerende heren (Johan Derksen!), zonder meer. Toogpraat in primetime. Ze doen druk over de commotie over een ‘nieuwsfeit’. Berichtgeving over de reacties op een bericht dus eigenlijk. Daarover wordt dan met veel aplomb de gal gespuwd, wat dan weer stof oplevert voor vijf andere praatprogramma’s. Aan de andere kant van het spectrum tafelen telkens dezelfde ‘deugies’, met kennelijk zelf nooit wat op hun kerfstok, verbolgen te wezen, snoevend, als zelfverklaard opiniemaker, overigens een goed bekkende titel die eenieder zich aan kan meten. In beide gevallen is de teneur van de show slaapverwekkend voorspelbaar. En aan het eind van de ketting bengelt dan Jan Modaal, die er op de sociale media ook nog eens zijn ongefilterde zeg over doet. Kwaad, meestal.
#freethenipple bakkeleit al tien jaar lang met Meta over het toelaten van vrouwentepels op hun platformen. Ondertussen blijven de goorste persoonlijke verwensingen haast ongestraft. Er wordt met doodsbedreigingen gezwaaid alsof het niks is. Misschien valt er wat te zeggen voor een systeem dat dat oeverloze kritiek spuien beknot. Misschien biedt pen en papier soelaas. Of een beveiliging, die een commentaar pas na enkele uren verstuurt.
Er is veel boosheid. En het is een grove misvatting te stellen dat het alleen maar het plebs is dat zich roert, bij gebrek aan dorpscafé’s. Bij onze noorderburen kent de omroep Ongehoord Nederland, naast de coronawappies, verrassend veel aanhang van bovenmodale verdieners en hoger opgeleiden. Ook hier zijn meer en meer jongeren al die wolligheid grondig beu. Ze voelen wat voor een sterke leider, die keiharde beslissingen neemt. Iemand die knopen doorhakt en de weg wijst, in de plaats van te filibusteren en vissen te verdrinken. Het is niet eens zo gek bedacht. Alleen loopt het met regimes met zo’n opperfiguur zelden goed af.
‘Zoveel mensen, zoveel meningen’. Dat lijkt met de sociale media bijna letterlijk te zijn bewaarheid. Lijkt, want is er een zwaar onderschatte zwijgende meerderheid. Wiens stem we tot voor kort toch nog konden horen in het stemhokje. Nu de stemplicht bij de regionale verkiezingen is afgeschaft wordt die kans kleiner. En zullen het, zoals het altijd ging, voor het invoeren van de stemplicht, roepende minderheden zijn die de geschiedenis schrijven.
Zit ik me verdomme weer op te winden …
Vindt u deze blog wel wat hebben? Geef hem onderaan een hartje!
Delen op Facebook of Twitter kan ook: klik op de knop linksonder en klaar. Wilt u graag reageren? Dat kan beneden op deze pagina (opgelet: uw reactie is zichtbaar).
2022, 26 januari, Leuven (Vaartkom, monument/speeltuig Vis op het droge) (België). Foto: Bart Cloots.
Johan Derksen op Wikipedia.
Omroep Ongehoord Nederland (website) en op Wikipedia.
Buurtbewoners, kinderen en jongeren van kinderwerking De Kettebende en bouwers Menno Vandevelde en Tim Vanhentenryk bouwden samen de Vis op het droge of de klim-groei-sport-vis tijdens DUIK, een project rond verhalen over de Leuvense Vaartkom dat liep van 2016 tot 2018.
Uitgelezen? TELKENS ALS JE NAAR ONS KOMT, mijn single, luistert u op Spotify, kijk je op YouTube of koop je in de iTunes Store (99 cent).