Als honden in gekke tenues met buggy’s worden rondgereden door baasjes die zich mama of papa noemen, dan worden ze vermenselijkt. Er is een woord voor: antropomorfisme. Het leidt tot verkeerde verwachtingen, aan beide kanten, met vaak gedragsproblemen als gevolg. Een dier is geen mens.
Zelfs dierenrechten zijn discutabel: een dier kan geen rechten hebben, omdat het ook geen plichten op zich kan nemen. Het is niet handelingsbekwaam. Dierenrechten zijn evengoed een vorm van vermenselijking. Het zal altijd een mens zijn die ‘vertaalt’ wat een dier tracht te vertellen. Tot nader order kan een varken zich niet verkiesbaar stellen.
De zogeheten Vijf vrijheden bewaken het dierenwelzijn. ‘Hondenliefhebbers’ die hun pekinees naar de peticure (valse nagels, jawel) brengen of samen tafelen en slapen, zondigen tegen een belangrijk principe: de Vrijheid om het natuurlijke, soorteigen gedrag te vertonen. Erger nog is het wanneer baasjes gaan kijven, omdat hun oogappel geen dankbaarheid toont voor dat bemoederen of zijn instinct volgt. Dan worden dieren mismeesterd. En het is gek dat niemand tegen deze verholen vorm van mishandeling ingaat. Met de verwennerij van huisdieren valt geld te verdienen, dat verklaart vast veel. Maar vanwaar toch komt die drang van een dier een mens te willen maken?
Er valt alvast Bambi een vinger te wijzen, of Willy-de-orka of Flipper. Eerder dienden dieren ook onze landbouw en dat hard labeur vroeg eiwitrijk eten. Dat is voorbij en we hoeven we steeds minder hun vlees. Het veranderde onze fundamentele kijk. Antropomorfisme en stijgende welvaart schijnen aan elkaar gelinkt. Dat zie je meteen in bijvoorbeeld oorlogsgebied: als mensen écht honger lijden verdwijnt de vermenselijking van het dier snel. Tijdens de bezetting ging ook hier nu en dan een kat de pot in. Het schijnt als konijn te smaken.
In de nasleep van de Tweede Wereldoorlog werd het emotionele belang van huisdieren groter: gezinnen werden kleiner en het aantal singles steeg. De verstedelijking nam toe en daarmee ook de anonimiteit en de vereenzaming. Mensen besteedden steeds minder zorg aan elkaar en vandaag zijn we meer dan ooit op onszelf gericht. Daartegenover staat de onvoorwaardelijke aanvaarding door het huisdier: dat er is, als een echte vriend, altijd, en voor het leven. Hondstrouw. Dat je altijd mag. En bij wie je kan zijn wie je bent.
Ik had een tijdje zelf een hond. Lucy. Ik vond het heerlijk om mij nu en dan te verhondsen. Dat leek me veel interessanter dan omgekeerd. Gewoon naar haar kijken bespaarde mij een hoop geld aan mindfulnesscursussen. Voor Lucy was elke dag hetzelfde, alleen maar vandaag, die ze leefde alsof het haar laatste was. Ze kende geen goed of slecht weer en had nooit een plan. Routines, dat wel. Ze genoot van haar eerste plas in de tuin en strekte de poten, haar ochtendgym. Ze vroeg zich niet af of ze goed had geslapen. Ze snuffelde de bodem af, niet naar wat ze had gemist, geen fomo, alleen maar naar wat er was. Soms was er niks. Maar dat vergat ze snel. Ze vroeg zich nooit af hoe dat kwam. Ze at haar brokken, net genoeg. Ze bleef slank. Er waren dan alleen die brokken. Daarna ging ze weer rusten.
Jagen was haar work-out, haar eigen depressiekuur. Niemand leerde haar dat af. Het was endorfine in haar kop. Het was wat ze nu en dan moest doen. Waar haar hart lag, haar natuur. Lucy wilde altijd wandelen. Van buitenkomen werd ze blij. Van te veel binnenzitten werd ze onrustig. Dan ging ze zich vervelen, kreeg ze kauwdrang en vrat ze aan een sok of een leren tas. Eenmaal buiten vergat ze dat snel. Ze dacht nooit: “Wat een klotedag, wat een zinloze tijd. Ik kon zoveel doen vandaag en ik deed het niet.” Ze sloeg elke bladzijde moeiteloos om. Ze gaf lekjes, uit het niks. Zomaar. Ze lag het liefst tegen me aan, ongegeneerd, zonder aan een gemene hashtag te moeten denken.
Ik zag haar onlangs terug, na enkele jaren. Het was prettig, zonder rancune.
Vind je deze blog wel wat hebben? Geef hem onderaan een hartje!
Delen op Facebook of Twitter kan ook: klik op de knop linksonder en klaar. Wil je graag reageren? Dat kan beneden op deze pagina (opgelet: je reactie is zichtbaar).
2022, 3 oktober, Wilsele-Putkapel (LaarzenPad) (België). Foto: Ilse Geens. Model: Lucy (°2011, België, Duitse staande langhaar).
* Meer over het officiële Vlaamse beleid aangaande dierenwelzijn (waaronder ook de Vijf vrijheden) vind je hier op de website van het Instituut voor Landbouw-, Visserij- en Voedingsonderzoek (ILVO).
Uitgelezen? TELKENS ALS JE NAAR ONS KOMT, mijn nieuwe single, luister je op Spotify, kijk je op YouTube of koop je in de iTunes Store (99 cent).
Comments