Ik Strava, dus ik besta

Zelden zo’n gedrocht gezien als de Stanley cup. Toch bepaalt de Quencher H2.0 Flowstate Tumbler (jaaromzet: $750 miljoen) het zelfbeeld van talloze pubers. Persoonlijkheid zit ‘m gewoon in de juiste bidon. Het leven kan simpel zijn. Je ziet parallellen bij grote mensen. Zelf associeer ik een polshorloge met het ultieme cadeau voor de vormeling (en met communiefeesten – aspergeroomsoep! – de onthoofding van het ijslam!), maar voor de big shots is het een state of being. Een bouwpromotor werd in Oostende beroofd van zijn Richard Mille. Waarde: 350.000 euro. Andere profileringsmiddelen: een grote vis of - of all things - een wagen. Ik zei het al vaker: de dag dat ik mijn identiteit ophang aan een auto, mogen ze me een spuitje geven.

Imagebuilding is gek genoeg vaak na-apen. En zolang het maar om wat holle bezitterigheid draait blijft het gewoon aandoenlijk. Andere koek is het wanneer, soms heel subtiel, de gezondheid op het spel wordt gezet. Bij TikTok-challenges ligt de idiotie er dik bovenop. Veel venijniger is de dwangneurotische loop- en wandeldrang die de massa treft. Toch is een marathon of een Dodentocht simpelweg niet voor iedereen weggelegd. De boodschapper Pheidippides, in 490 v.Chr. in feite de eerste die een marathon liep – van Marathon naar Athene, ongeveer 42 km – viel bij aankomst ter plekke neer. Van uitputting. Een kwart van de stappers haalt de eindmeet van de Dodentocht niet.

De berichtgeving ter zake wekt nochtans een andere indruk. Jan en alleman doet het. En dat is niet ongevaarlijk. Dit soort zware wedstrijden is intussen zo genormaliseerd dat er geen kip meer naar omkijkt. Dus garen kranten hun nieuws vooral bij de extremen. Zo ook bij ene Mike Cornelis — echt een naam voor een klootzak — die afgelopen zomer de Dodentocht met veel dedain twee keer na elkaar afstapte Die blaaskaak haalt dan de voorpagina’s. Pure party-pooperij. Ik wandelde de Tour du Mont Blanc, ongeveer 170 km rond het Mont Blanc-massief. Een stevig avontuur met dagelijkse hoogteverschillen van 1000 tot 2500 meter en bergpassen tot 2700 meter. Ik deed er elf dagen over. Een weekend lang werd ik om de haverklap ingehaald door een freak van de Ultra-Trail du Mont-Blanc, die het hele parcours in maximaal 46 uur jogde. Je kunt niet anders dan je er een sul bij voelen.

Strebers dienen de maatschappij nauwelijks. Het zijn adepten van de New Thought- en positief-denken-beweging, pretbedervers én bovendien vaak gewoon geen fijne mensen. Mijn betreurde, olijke neef was een begenadigd bridgespeler. Stilaan werd hij minder zichzelf en deed niets anders meer. De notoire grappenmaker verloor zijn lach. Aan de vooravond van zijn doorbraak legde hij zijn kaarten neer. “Hoe stom kan je zijn,” zei hij, “om je leven te besteden aan één ding.” Vanaf dat moment ging hij de mensen weer loeren draaien en reisde hij de wereld rond. Ik had een ultraloper als collega. Ik kon die jongen niet uitstaan. Hij had de looks hoor, dames! Maar die gast was altijd moe en chagrijnig, omdat hij telkens voor en na zijn shift een uur of drie ging rennen. Hij nam deel aan de Ironman in Kona. Ondertussen schoot hij er zijn huwelijk bij in en verloor al zijn vrienden. Er bleef niemand over om zijn prestatie mee te delen. Maar: zijn ganse palmares staat op wel Strava.

Dus op aanmoediging van mij hoeft niemand te rekenen. Gelukkig wordt op Strava volop kont gelikt. "Je ontvangt complimenten en likes zodra je gaat lopen. De achterban die je continu aanmoedigt, geeft extra motivatie. Strava is een zegen in een maatschappij waarin veel mensen met onzekerheden worstelen.” Dat zegt niet een gefrustreerde blogger, maar hoogleraar sportsociologie Jeroen Scheerder. “Met apps als Strava kunnen we die onzekerheden compenseren door te laten zien: op sportief vlak zet ik mezelf op de kaart en presteer ik.” Daar pak je mee uit op Tinder. Ik houd het voorlopig bij mijn vis.

No pain, no gain is op zich niet verkeerd, alleen mag het niet leiden tot dwaasheid. Het is een scheeftrekking van onze prestatiemaatschappij. Er bestaat een goed tegengif voor. Nick Cave weet dat. “Als ik chagrijnig ben, grijpt mijn vrouw in. ‘Nick,’ zegt ze dan, ‘stop met zaniken en ga wat màken.’” Nick heeft geen Strava, wel een persoonlijke website. Zulke types bestaan — je kunt ook je eigen kont likken: stoer en risicoloos.

Vindt u deze blog wel wat hebben? Geef hem onderaan een hartje!

Delen op Facebook of X kan ook: klik op de knop linksonder en klaar.

Wilt u graag reageren? Dat kan beneden op deze pagina (opgelet: uw reactie is zichtbaar).

2025, 30 augustus. Foto: Govert Roebroeck.

Lees het artikel Marathons zijn populairder dan ooit, maar is het wel gezond? “Sommigen zeggen: als het niet op Strava staat, telt het niet” (met o.m. een interview met prof. Scheerder) hier in Het Nieuwsblad (Plus-artikel, alleen voor abonnees — ook van andere Mediahuis-kranten). De link naar het artikel met Mike Cornelis krijgt u niet.

De Stanley cup.