Wellicht komt ze er niet.
Ik kijk soms met enige verbazing naar die zogeheten Corona-cijfers. Het lijkt de laatste weken bijna een feest, er horen nog net geen trompetten bij: vandaag maar drie overlijdens!
Er mag stilaan eens wat met namen worden gekomen. Want het zijn de laatsten! Althans die indruk wordt gewekt. En deze mensen verdienen meer eer.
Fuck de privacy! Dit zijn voor mij de echte helden. Zij - en niet dus ik - hebben gestreden tegen het vermaledijde virus en bekopen dat met een plek in de eeuwige jachtvelden. Voor ons, voor het volk! De vijand is daarmee weer een stuk verder verzwakt. Zo hoor ik het tenminste toch het nieuwsanker vertellen, met enig jolijt bijna. Met pretoogjes wil ik niet hebben gezegd, dat zou overdreven zijn.
Namen dus. Niet weer die onbekende soldaat, die krijgen we er hier niet meer bijgelegd. En zie dat er weer zo’n beeldend kunstenaar een gedrocht voelt voor te moeten baren, dat dan ergens in de stad een plaats krijgt omdat niemand het lef heeft te durven zeggen dat het archilelijk staat te wezen of bang is een gebrek aan openheid voor kunst te worden verweten.
Wat met een ranking van die laatste doden? We komen van een dagelijkse anonieme massa. Die vallen onmogelijk een na een een plaatsje van belangrijkheid te geven. Maar het idee van een top drie van de dag vind ik wel aantrekkelijk. Het zal dat nuttige doch geruisloze ontslapen het verdiend cachet geven.
Wie krijgt de Coronaplak van de dag? Het zal het gespreksonderwerp zijn, en daarmee wordt het uitgestelde EK voetbal misschien even vergeten. Want ook die mensen mogen we wat vaker indachtig zijn. Het gaat altijd maar over die psychisch kwetsbare medemens. Niemand heeft het over die arme voetballiefhebber, die ook toch maar door zijn moeilijke tijd heen moet zien te raken.
Vind je deze blog wel wat hebben? Geef hem onderaan een hartje! Delen op Facebook of Twitter kan ook: klik op de knop linksonder en klaar.
Foto: Cindy Devroy.