Ik kan me eindelijk inschrijven als afvalvrijwilliger voor de Stad Leuven. Ik ga het niet doen. Ik had nochtans maanden uitgekeken naar die verlossende e-mail.
Het is een jongbejaard koppel dat mij van dat nobele idee heeft afgebracht. Ik zag ze op een van mijn wandelingetjes met zijn tweeën rotzooi prikken. Ik spotte ze al van veraf, omdat ze zo’n fluo hesje omhadden. Het heertje een officieel, van de stad, de dame eentje van Verzekeringen Louis Schrevens. Ze schenen weinig lol te hebben bij het kwijten van hun taak. Het was denk ik zo’n paar dat alles met zijn tweeën doet. Type hij duwt de grasmaaier terwijl zij de kabel leidt. Of zij koopt zijn kleren en hij draagt de zak. En alles een beetje tegen de zin. Nu had hij de prikstok en zij de zak.
“Kleed je altijd op, wanneer je de deur uitgaat,” is een advies van een relatietherapeut dat ik nooit ben vergeten. “Je weet nooit wie je tegenkomt. Het zou zowaar de vrouw van je leven kunnen zijn.” Met het begrip opkleden associeer ik nu niet meteen een fluo hes. Bovendien heb ik geen anorak, dus een echte afvalvrijwilliger kan ik nooit worden.
Ik heb het nu al bij wijlen knap lastig, wanneer ik de deur uitmoet voor mijn dagelijkse stukje lopen. “Daar heb je dat mannetje weer,” voel ik de mensen denken vanachter hun ramen. “Hij doet al jaren zijn wandelingetje. Hij mist geen dag.” Erg sexy klinkt dat niet, het zou uit De avonden kunnen komen, het boek van Gerard Reve dat als geen ander een wezenloos bestaan beschrijft. Bovendien neem ik vaak mijn moeder met me mee. Dat vraagt enige flinkheid want het laat wellicht vermoeden dat ik nog bij haar inwoon. “Ik word afvalvrijwilliger,” had ik haar gezegd. “Dus binnenkort heb ik een prikstok en een stadszak mee en trek ik zo’n hesje aan.” “Dan ga je maar alleen,” was haar laconieke antwoord. Ik laat die troep maar liggen. Ik kies voor de mama. We lachen veel samen.
