top of page
Foto van schrijverJoost Elli

Closure van een samengesteld gezin

Waar ik na mijn scheiding totaal niet op was voorbereid, was hoe het dochtertje van mijn nieuwe geliefde plots deel ging uitmaken van mijn leven.


Kleine kinderen hebben viel me zwaar. Niettemin ik ze doodgraag zag waren ze de eerste jaren allerminst een verrijking. Van alle ingebeelde romantiek klopte nauwelijks wat, ze namen mij vooral af. De speeltijd was voorbij. Co-ouderschap was een welkom geschenk.


Ik zag mijn meisjes, toen twee en vier, min of meer halftijds, op mijn huurappartement. Dat liep goed, ze kwamen er graag. Het was vredig. Tot vrijdag, dan verkasten we naar mijn vriendin en haar dochter van drie. Niet helemaal van harte, het gebeurde, het was ‘logisch’. Voor ons drieën hoefde het niet per se.


Julia zag dat anders. Bij haar papa had ze een gezin, met een halfbroertje en een halfzusje, en een geëngageerde stiefmoeder. Daardoor was ze bij mama vaak eenzaam. Ze genoten van elkaar, zeker, aan liefde geen gebrek, toch hunkerde ze naar dat weekend, met mijn dochters. Gelukkiger werd ze nooit. Niet gaan was geen optie. Godzijdank schoten die drie prima met elkaar op en eenmaal daar was het feest. Dat was een troost. Ik zou niet de party-pooper zijn.


Onverhoeds pikte ik daarmee in op een bestaande ouder-kindrelatie. Als een passant, mee aan het hoofd van een vierdetijds samengesteld gezin, met dubbelzinnige rollen, in een huis dat niet het mijne was, te gast, en een vrouw die zich plots met mijn kinderen inliet. Het was niet waar ik aan dacht toen ik besliste te gaan scheiden …

Wat organisch hoort te groeien vertaalde zich in een instant gekunsteld systeem waarvan niemand de ambities kende. Van mijn kant bleef of de opvoeding van Julia daar bij hoorde al die tijd een onopgeloste vraag. Behoorlijk ambivalent.


Zolang mijn dochters er waren vonden we de modus vivendi. Al had het zijn prijs: voor mij, voor de relatie. Boven ravotten de kinderen, beneden telden we de uren af, in het beste geval zonder ruziën. We speelden vadertje en moedertje waarbij verder alle gevoel ontbrak.


Dan drong andermaal de scheidingsvraag zich op. Met in mijn kielzog opnieuw kinderslachtoffers. Over hun hoofden heen zette ik dat gezin op losse schroeven. Nog jarenlang leefden we in een vertwijfeling waarbij niemand won. Al dan niet als paar.

De knipperlichtrelatie is de mispoes-prijs onder de verhoudingen. De band is niet langer helder, een onuitgesproken living apart together, daten met een ex die niet je ex is. Er is geen begin en het einde dreigt voortdurend, een samenraapsel van vage wensen en valse verwachtingen. Vis noch vlees. Je zou het friends with benefits kunnen noemen, met seks als enige houvast. Een vriendschap, geen verhouding, gebouwd op drijfzand.


Daardoorheen een stel kinderen dat veerkrachtig wordt geacht, terwijl het over stabiliteit en voorspelbaarheid zou moeten gaan. Waaronder Julia, waarvan ik me toen nooit afvroeg wat zij er misschien allemaal wel van vond… Ze mocht me wel. En dat maakte het dubbel verwarrend. Ze zocht me op, kroop tegen mij aan, onhandig, alsof ze niet goed wist of dat wel kon, bij die nieuwe man in de zetel. Het was onbehaaglijk, alsof het niet klopte. Dan voelde ik mij tegelijk geïrriteerd en schuldig. Er zat niet het minste kwaad in die meid. Misschien zocht ze steun. Of zocht ze uit wie ik eigenlijk was in haar leven. Ze zei me het één keer: “ik hou van jou.” Ik antwoordde niet. Ik was er voor haar moeder. Dat had die door en wellicht later ook zijzelf. Ik tolereerde haar. Dat proeft bitter: uiteindelijk ging het om een kind dat gewoon, door die man waar ze nooit om vroeg, graag wilde worden gezien.


Zo ben ik vandaag wellicht niet meer dan een figuur in haar leven die er ooit is geweest. Ik gaf ze nooit de eerlijke kans die ze verdiende en dat spijt me. Het is de laatste scheidingsplooi die ik glad wil strijken. Ik wens ze zon op al haar wegen.



Vind je deze blog wel wat hebben? Geef hem onderaan een hartje!

Delen op Facebook of Twitter kan ook: klik op de knop linksonder en klaar. Wil je graag reageren? Dat kan beneden op deze pagina (opgelet: je reactie is zichtbaar).


Dit stukje verscheen eerder op NieuweStap.nl (FB/IG: NieuweStap/nieuwe_stap) álles over scheiden, hét online magazine over #scheiden en #gescheidenzijn.

2022, 1 augustus, Koksijde (Klok) (België). Foto: Julie Rousseau. Modellen: Nausikaä (links) en Lou Droste.


Life coach (en meer) Anja Pairoux schreef op de website van Apluscoaching een bijzonder inspirerende tekst die bij dit onderwerp aansluit. Je leest de Tips voor gescheiden vaders hier. Kijk zeker ook eens op De PlusouderConsulenten.



De blog gaat vanaf januari even met vakantie. Dan starten de repetities voor de musical 9 to 5 bij Musicalcompagnie Mithe (FB: @musicalcompagniemithe/IG: @musicalcompagniemithe), waarin ik de rol van Franklin Hart opneem. Ondertussen poog ik weer maar eens een boek te schrijven (wat niet meevalt). Als slotakkoord deze maand enkele stukjes die eerder elders werden gepubliceerd.


Van 3 tot 11 februari speelt Mithe She Loves Me in Leuven, het verhaal waarop de film You're Got Mail is gebaseerd. Tickets en info.


Uitgelezen? TELKENS ALS JE NAAR ONS KOMT, mijn single, luister je wanneer je maar wil op Spotify, kijk je op YouTube of koop je in de iTunes Store (99 cent).

Gerelateerde posts

Alles weergeven

Commentaires


bottom of page