24/11/2020 (blog) : Het succes van Château Planckaert | 9 minuten om te lezen

Nieuwe Feiten (Radio 1), 12/10/2020

​

Château Planckaert was een gigantisch kijkcijferkanon. Programmamaakster Katrien Luyten (Vincent TV) legt in Nieuwe Feiten op Radio 1 uit waarom.

​

Lieven Vandenhaute: Bijna 1,4 miljoen mensen zaten gisterenavond met kloppend hart voor de kleurentelevisie om het wel en het wee van de familie Planckaert te volgen tijdens het bouwen van hun château. Het betekent dat Chatteau Planckaert een kijkcijferkanon is, vergelijkbaar met De slimste mens, een belangrijke voetbalmatch van de Rode Duivels of ongeveer alles wat Tom Waes maakt. Terwijl er eigenlijk per aflevering … niet zo gek veel … gebeurt. Ze gaan een kasteel verbouwen in Frankrijk, de familie Planckaert, maar wat is er wat dat betreft in de aflevering van gisteren gebeurd? Ik denk dat er een kraan is rechtgezet. Meer niet. 

​

Goedemiddag Katrien ... 

Katrien Luyten: Goedemiddag (met zachte stem).

Katrien Luyten, jij maakt Chatteau Planckaert.

Katrien Luyten: Ja, dat klopt. Wij zijn begin dit jaar begonnen met de opnames van Chatteau Planckaert, naar aanleiding natuurlijk van het fantastische plan dat deze geniale familie had om een kasteel te renoveren dat zij gekocht hadden enkele jaren geleden. Dat klonk - mij althans - als muziek in de oren, omdat ik al jaren fan was van deze begeesterende en warme familie. En ik dacht: dit moeten we gewoon doen. En we hebben het gedaan (hihi).

 

Had jij zelf verwacht: bijna anderhalf miljoen kijkers?

Katrien Luyten: Ik had uiteraard wel gehoopt dat het heel goed zou worden, maar dat het deze getale zou oplopen, dat is natuurlijk voor ons een zéér aangename verrassing. Het bewijst gewoon denk ik dat mensen heel blij zijn om een warme en liefdevolle familie te zien, zeker in deze tijden van corona en toch moeilijke cohesie, die samenwerken aan een droom. En ik durf ook wel zeggen dat we het met heel veel liefde maken, heel zorgzaam zijn, en dat ik denk dat de kijker het ook wel apprecieert.

Ja. Het gaat eigenlijk om die familie, om de liefde, want ja, de verbouwing zelf … Sorry hoor, maar dat schiet echt niet op.

Katrien Luyten: Neen (hihi). Dat ligt niet altijd aan ons, moet ik zeggen. Nee, dat is gewoon zo. Laat ons zeggen dat verbouwing een mooie rode draad is, eh …

Maar daar gaat het eigenlijk niet om.

Katrien Luyten: Het is natuurlijk het doel. Het is samen werken aan een droom, het samen realiseren, het samen euh …

Het is het verhaal, de verhaalstructuur.

Katrien Luyten: Eh, ja …

Maar het is eigenlijk niet het onderwerp.

Katrien Luyten: Neen, het onderwerp is natuurlijk alles wat de familie bindt, de kleine struggles die ze hebben, de verjaardagen die ze vieren, samen kleine stapjes overwinnen, de heel herkenbare dingen. Kinderen van vijf tot een oma van vierennegentig, ons mémé Clara, waarmee we gaan kijken van: hoe doen we dat nu? Gaan we die in huis nemen? Of zetten we die in een zorginstelling? Al deze heel herkenbare problemen, al deze kleine obstakeltjes, die zij met zoveel glans en zoveel eerlijkheid durven aanpakken uiteindelijk. En dat is natuurlijk de kern en de warme pit van dit verhaal.

Warm he! Het is echte feelgoodtelevisie. Mij doet het heel sterk denken aan vroeger: ik ben nog met al mijn neefjes in de auto gesprongen en zonder voorbereiding naar Frankrijk gereden om daar gratis bij boeren te proberen kamperen. Ik herken de dialogen, ik herken ook wel een beetje de taal, het is ook wel een beetje mijn taal moet ik toegeven. Maar ik herken ook die … spanning die er af en toe is, maar eigenlijk dat voor elkaar door het vuur gaan.

Katrien Luyten: Het is dit he. Het is pure nostalgie ook he. Ik denk dat de familie Planckaert aan elkaar hangt met de beste lijm ter wereld en dat we dat vooral vroeger kenden. Verschillende generaties die ongedwongen met elkaar kunnen discussiëren, omgaan. Ook die kleinkinderen die datzelfde DNA koesteren, die diezelfde creativiteit en datzelfde avontuur in het bloed dragen, ja dat is iets ongelooflijks. Ik herken het ook hoor van vroeger, maar ik moet eerlijk zijn: je ziet het nog maar zelden dat een familie zo harmonieus, maar met de nodige woorden uiteraard, want anders zou het niet echt zijn, voor elkaar door het vuur gaat en elkaar naar boven tilt.. Elk probleem dat daar is, dat lossen die mensen op door met elkaar te spreken, is te lachen, is een klein gilletje te slaken naar elkaar, maar die gaan er samen door. Die hebben elkaar en die beseffen ook heel goed dat dit de grootste waarde in het leven is. En ik denk dat dit vandaag -zonder moraliserend te zijn- in onze maatschappij toch wel een lichtpunt is.

Juist, ja. Want ga je de sociale media op, ja dan kom je binnen de kortste keren op een scheldpartij terecht. Je kunt zeggen: de sociale media is één grote scheldpartij aan het worden … Ja, dan is zoiets als de familie Planckaert tegengif daarvoor. Ook al gebeurt er niet zo gek veel: er schiet al eens iets in brand, dat is ongeveer het spectaculairste wat er kan gebeuren. En gisteren ging de familie op een terrasje koffie drinken. Zo begint dan de aflevering. Dan denk je: “Wauw! Familie drinkt koffie!” Maar jaaa …, dan gaat die onderlip van Eddy, vader Eddy, eventjes trillen als ie het over zijn dochter haar tienerzwangerschap heeft.

​

(Fragment over de tienerzwangerschap)

​

Het gaat ook over Eddy zelf he. Hij is toch de ziel, de motor van die familie. Hij is toch ‘het doorzettingsvermogen’ he, de bron daarvan.

Katrien Luyten: Hij is zeker de katalysator van vele veranderingen binnen het gezin. Maar ik vind echt, en ik ken de familie nu toch al een beetje goed, euhm, dat we de rol van Christa niet mogen onderschatten. Hoe zij de lijm is binnen de familie, iedereen bij elkaar houdt, ook zalvend optreedt, zorgzaam is. Dus alle veranderingen die Eddy misschien in zijn hoofd heeft, alle dingen die hij wil aansturen of realiseren, daarvoor heeft hij toch heel de familie nodig. En hij beseft dat ook heel goed. Zijn rol als pater familias is er nog steeds, maar je voelt toch enorm dat die nieuwe generatie, die toch jongdertigers zijn, dat die toch wel datzelfde bloed hebben, en dat die toch met hem in discussie gaan, in gesprek gaan en toch eigenlijk hetzelfde gevoel hebben. Dus in de pit komen die toch ongelooflijk goed overeen en willen die eigenlijk gewoon hetzelfde: bij elkaar blijven, samenwerken, veel tijd hebben voor elkaar, hard werken en ervoor gaan, en voor elkaar door het vuur gaan. En ik denk, wat jij daarstraks ook zei, van: ik heb het ook in het begin, van de eerste gesprekken met de familie, heb ik gezegd, wij moeten het middel zijn tegen de verzuring van de maatschappij. En ik durf heel eerlijk zeggen dat de familie daar gigantisch goed in geslaagd is.

​

Ja, gisteren gingen de kinderen in een roeibootje roeien, de kleinkinderen intussen, samen met grootmoeder Christa, mevrouw Planckaert, terwijl haar dochters ontroerd toekijken van aan de waterkant … Dat is eigenlijk een onsterfelijk tafereel he.

Katrien Luyten: Het is een beetje poëzie he. Voor Christa is dat een overwinning, want zij heeft natuurlijk watervrees en ze is niet de meest avontuurlijke, ze doét het wel allemaal. Maar ze geniet zo van die momenten met haar kleinkinderen, dat samenzijn, en uiteraard als dochter of als schoondochter die dat daar allemaal in meegaan, kan je alleen maar vol bewondering genieten van die momenten samen. En laat ons eerlijk zijn: als dat dan ook nog kan op beeld vastgelegd worden, en je weet dat die kinderen ook daar een souvenir van hebben voor heel hun leven, ja ik denk dat dat echt uniek is. Dus daarom dat zij zich ook helemaal geven. Dus het vertrouwen is enorm, van mij naar hen, van onze makers naar hen, maar ook omgekeerd, omdat ze weten van, ja: het is - we geven heel veel toegang, we laten heel veel inkijk geven, maar we maken echt wel iets moois voor hen. Dus, ik denk …

 

Hoe doe je dat?, vraag ik mij af.

Katrien Luyten: Eerlijk zijn met elkaar. (Hihi.)

Jaja, maar goed, eerlijk zijn … Als als we het dan hebben over dat boottochtje: wiens idee was dat?

Katrien Luyten: Neen, dat waren zijzelf! Het is niet zo dat wij dingen gaan plannen.

Jullie plannen niks? Bijvoorbeeld, die passage aan het café: dorpscafé, ochtendkoffie drinken … Jullie gaan een hele apparaat camera’s installeren, in de hoop dat er iets gebeurt, maar jullie weten niet wat daar gezegd gaat worden?

Katrien Luyten: Nu, wat wij meestal doen is … Kijk, ik rijd nu straks door naar de familie, dus om seizoen 2 te bespreken (hihi). En wat wij doen is: welk zijn de plannen die ze hebben met het kasteel? Welk zijn de plannen die zij persoonlijk hebben? En uiteraard, zoals elke familie, plannen wij dingen in. Ik bedoel daarmee: als er iemand gaat trouwen weten wij dat op voorhand. Want dan willen wij daar graag bijzijn. Als er een kraan geleverd wordt, en daar moet op geoefend worden, dan draaien we dat graag mee …

Maar als de familie zegt ‘wij gaan koffie drinken op een terras ,’ dan …

Katrien Luyten: Dan gaan wij mee. Omdat dat een dagelijks, dat is echt effectief het dagelijks ritueel van de familie in Frankrijk, Chez Marie, dat is een ochtendritueel. En wij gaan mee.

En jullie wisten niet dat vader Planckaert zo’n ontboezeming zou krijgen.?

Katrien Luyten: Neen. Maar dingen gebeuren gewoon, als ge u kwetsbaar opstelt en je durft oprecht te zijn met mensen, gebeuren zo’n dingen. En de situatie was nu heel klein, maar eigenlijk heel groot. Want kleine Elara, die vijf is, had voor de eerste keer alleen geslapen. Dus voor ons …

Ja, daar waren jullie ook bij! Dat moet je maar voorspellen!! En dan: vader/moeder worden wakker … (verbouwereerd) En camera’s staan klaar!

Katrien Luyten: Ja, dat is wat ik zeg: die inkijk die dat je volledig, die toegang die je volledig moet verlenen …

Maar j-j-jou cameramensen hebben dan ook geslapen in die kamer.

Katrien Luyten: Hopelijk wel een beetje, ja. (Hihihi.)

Maar hebben die dan in die kamer geslapen!?

Katrien Luyten: Neeneenee, wat we dan doen is heel logisch: wij hebben gefilmd dat Elara voor het eerst die avond, die nacht probeert alleen te slapen, ja dan gaat de nacht voor ons heel kort zijn, want we willen dan wel die eerste ochtend meemaken, omdat dat dan toch wel een belangrijk moment is: is het gelukt voor Elara? Ligt ze terug tussen Christopher en Stefanie? Dus we willen dan heel dicht bij hen zijn om natuurlijk die slaagkansen, of die eerste nacht, voor haar die mijlpaal, in beeld te brengen. En dus zeggen wij inderdaad: ‘We zullen morgen vroég hier zijn.’

Hohihi.

Katrien Luyten: En dan staan wij daar!

En dan hebben jullie de sleutel.

Katrien Luyten: Ja, dan kunnen wij binnen!

Ja, en dan liggen jullie op vinkenslag: ‘Heyhey, ze wordt wakker! Snel!’

Katrien Luyten: Jaa! En zoals jullie kunnen zien, en ik denk dat het grootste bewijs is, als jullie zien dat Elarake echt nog moest wakker worden als wij er met de camera waren. Dat kind heeft dat niet geacteerd he, daar doen wij niet aan!

Neenee! Ja, want dat vind ik ook zo … Want hoeveel camera’s zijn daar dan tegelijkertijd?

Katrien Luyten: Normaal gezien eentje. En af en toe filmen we … Als we echt  … De familie is groot geworden. Als wij grote familiefeesten, sequenties (beeldenreeksen) hebben met de familie, werken wij met twee camera’s, maar het is één regisseur, onze Raf, die dat fantastisch allemaal doet en we hebben goede cameramannen.

(Nog steeds verbaasd). Dus maar zelfs die kinderen kijken niet naar die camera, die kinderen voelen die camera’s niet!

Katrien Luyten: Nee …

Dat vind ik wel sterk, hoe jullie dat eh …

Het is … Wat we willen eigenlijk is: overal bijzijn, maar niet interferen (Engels voor interfereren, tussenkomen, storen of beïnvloeden in deze context), ja, dat is nu … We willen er niet opzitten, snap je? Dus je moet wel overal bijzijn, en alles mee beleven als kijker, maar het is niet de bedoeling dat we er met onze camera op twee millimeter af zitten. Het is net door hun die vrijheid te gunnen, die zuurstof te geven, dat zij zichzelf kunnen zijn en dat zij eigenlijk geen last hebben van ons. Of toch heel weinig.

 

Een klein technisch vraagje, gewoon persoonlijke nieuwsgierigheid: het geluid is zo goed! En niemand is geprikt!! (Totaal ongeloof.)

Katrien Luyten (onthullend): Die zijn wel geprikt hoor! (Hihi.)

- Die zijn geprikt!!! (Voelt zich flink bij de neus genomen.)

Katrien Luyten: Ja, dat gaat niet anders: wij hebben zenders … 

- Onzichtbare zendertjes … (Opgelucht dat het mysterie is opgelost.)

Katrien Luyten: Véél zenders trouwens, want met de grote familie betekent dat veel zenders, en dat betekent ook … Ja, we hebben de beste geluidsmensen van Vlaanderen daarop gezet en die hebben daar een huzarenklus geleverd, maar dat is fantastisch gedaan.

​

(Venijnig) Ja, zeg en dat ritje met die Lotus: dat hadden jullie toch geregeld he …

Katrien Luyten: Dat doen zijzelf!

Echt waar?? (Vol ongeloof.)

Katrien Luyten: Ja!! Het enige wat wij doen, is gaan checken, en dat doen wij wel, of dat het haalbaar is voor ons - technisch - en of dat we de goedkeuring hebben. Want stel dat zij een ritje gaan organiseren voor hun broer en het blijkt dat wij er niet op mogen wegens veiligheidsredenen of andere, of privacyredenen, dat een Schumacher herrezen is en daar toevallig …

Maar echt àlles vertrekt vanuit de familie, alle ideeën vertrekken vanuit de familie … 

Katrien Luyten: Anders is het niet leuk.

 

Je bent onderweg om seizoen twee te bespreken. Dus er komt een seizoen twee. Het kasteel is nog niet af …?

Katrien Luyten (Alsof ze een geheimpje verklapt): Er is nog een klein beetje werk …

Héhé. Zeg, (venijnig, zich verkneukelend), ik hoor zeggen dat VTM het niet wou …

Katrien Luyten: De waarheid is dat elke zender de tape die we gemaakt hadden bekeken heeft …

De proefuitzending ...

Katrien Luyten: Ja, en dat vooral VRT het meest enthousiast was en daar ook direct werk van gemaakt heeft. Omdat ik denk dat zij een hele goede inschatting gemaakt hebben, dat dit programma volledig in lijn is met de waarden van verbinding, warmte, dat de VRT wil nastreven. Dus zij hebben gehandeld. En vandaar dat wij heel blij zijn ook met het luik dat Eddy daar al aanwezig was natuurlijk, als co-presentator van Vive Le Vélo, als commentator, is het een beetje thuiskomen voor Eddy en voor ons is het heel warm op een zondagavond en heel fijn om daar aanwezig te mogen zijn en volgend jaar dus opnieuw.

​

Ik hoef je geen succes meer te wensen, je hebt het al. Dank je wel, Katrien!