Bianca blijft maar single

Lieve Bianca

Ik wou je gewoon even laten weten dat ik je in de gaten houd. We zijn voor elkaar geen partij, dat besef ik. Dat is hooguit jammer.

De helft-van-leeftijd-plus-zeven-regel laat het nochtans toe. Jij bent dan een gerbil (géén gerontofiel), ik het antoniem van een cougar: een man met een jongere vrouw heet vooralsnog gewoon ‘een man’. Alsof het iets vettigs is.

Vrees niet, Bianca, verliefdheid overkomt me niet meer. Dat is wellicht een symptoom. Bij de psycholoog valt ongetwijfeld het woord bindingsangst. Zelden klinkt het: meneer, u mankeert in feite helemaal niks. Diagnosedrang. Ik maak me er niet druk om. Niet verliefd worden houdt de boel alleszins overzichtelijk.

Ik mis het weleens. Hoe fantastisch is het ook, ik maakte het mee, in zuiverste vorm. Met vergelijkingsmateriaal in een relatie stappen is een slecht idee, misschien is dat het.

Maar om nu te zeggen dat ik aan het ontbreken van verliefdheid doodga? Neen.“Ik kan niet zonder jou” slaat nergens op. Eten en drinken doe je tenslotte zelf.

Ik ken wel wat jonge vrijgezelle vrouwen. Ik beeld me dan in dat ze, nu al, helemaal klaar zijn met mannen. De negatieve keuze, ze zagen het ook liever anders (mannen zijn wellicht onverbeterlijk). Ik ben Happy Single, roepen ze: ze staan zelf wel … hun mannetje. Binnenin voelen ze zich mislukt. ‘Iedereen heeft een relatie.’ Het single bestaan als opoffering, door niemand echt gewild. Wie praatte ons dat eigenlijk allemaal aan?

Dertig jaar geleden zat ik voor het eerst bij de psychiater. “Ach,” zei hij in volle AIDS-tijdperk, “heel dat vaste man/vrouw-idee is uiteindelijk maar een systeem om de samenleving een beetje te regelen. Veel meer zit er niet achter.” Hij schoof me een voorschrift Xanax toe: “En vergeet vooral niet te leven,” knipoogde hij. Het waren andere tijden. Zolang je maar een condoom omdeed kon toen alles. Het leven zonder hashtags was me toch een stuk eenvoudiger.

Gesetteld zijn klinkt als een gewonnen prijs. En daarvoor ben je best met twee. Het huis als spaarpot voor de toekomst. Ondertussen is het leven met de handrem op om die gouden kooi te betalen. In het beste geval worden die stellen met hun droomhuis slechts depressief als ze er tijdens een pandemie ‘niet even van weg kunnen’.

Ik leef jouw leven mee op Instagram. Jij laat je langs je meest fantastische kant zien. Maar waar wil jij echt naartoe, Bianca? Je job vaarwel te zeggen was een goede beslissing. Het is wat je moest doen. Mensen die tegen hun zin gaan werken, daar zijn er genoeg van. Die duiken op in de comments van HLN. Maar zolang je je geluk buiten jezelf blijft zoeken is wat je doet een maat voor niks. Alles gaat namelijk voorbij. Je gaat het niet vinden in je job en nog minder in een partner.

Ik mag je, en ik volg je. Je bent een karaktertje met veel talent. Ik ken je zielenroerselen niet. Misschien lees ik niet goed. Ik ken je slechts in een rol. Misschien is het dat wat ik wil, weten wie je echt bent. Benieuwd wat je nog in je mars hebt. Schrijf het. Ik ben razend benieuwd naar wat onder die glossy Instagram-rand zit. Die man volgt dan vanzelf.

Vind je deze blog leuk? Geef hem onderaan een hartje! Delen op Facebook of Twitter kan ook: klik op de knop linksonder en klaar.

2021, 28 september, Leuven (Grote Markt (België). Foto: Bart Cloots.